Rozdział 140

Liam siada na łóżku, opierając się o wezgłowie i płaci przestrzenią między nogami, abym tam usiadła. Przesuwam się tam, gdzie wskazuje, a on delikatnie przyciąga mnie do siebie, tak że moje plecy spoczywają na jego klatce piersiowej. Bierze obie moje ręce w swoje i kładzie je na moich kolanach.

„Zamknij oczy i zrelaksuj się” – mówi cicho. „Dopasuj swój oddech do mojego i skup się na więzi, która cię łączy. zapomnij o wszystkim oprócz nich”. Robię, jak mówi. Uśmiecham się, gdy czuję, że są silniejsze niż kiedykolwiek. To prawie tak, jakbym mogła wyciągnąć rękę i ich dotknąć.

„Proszę, pozwól temu zadziałać, nie masz pojęcia, jak bardzo potrzebuję cię usłyszeć” – słyszę rozpaczliwe błaganie Alexandra i mam ochotę rozpłakać się ze szczęścia na dźwięk jego głosu.