Rozdział 119

Punkt widzenia Sophii

Siedzę okrakiem na Jacku tyłem, więc nie ma ryzyka, że dotknę jego zranionej klatki piersiowej. To nie jest idealne i nienawidzę tego robić, gdy powinien odpoczywać, ale potrzeby są koniecznością. Ten głupi upał jest naprawdę niewygodny. Dlaczego jeszcze nie znaleźli sposobu, żeby go stłumić? Byłoby to niezwykle przydatne w takich czasach. Dlaczego mój wilk miałby to teraz wymuszać? Czy ona oszalała? Czuję, jak jeży się pod moją skórą na tę myśl. To prawdopodobnie nie jest najlepszy moment, żeby się z nią o tym kłócić.

„Zwolnij” Jack oddycha, a ja próbuję zachować tempo, ale ten kąt wydaje się tak dobry. Jeśli Jack nie wystarczy, to nie wiem, co się stanie. Chyba że Liam cudownie się obudzi, to muszę sprawić, żeby to trwało, dopóki nie przybędą moje pozostałe więzy. Co by się stało, gdyby mój upał nie został zaspokojony? Na pewno musiałoby w końcu minąć. Spoglądam na Liama, wyobrażam sobie, że mnie obserwuje i jęczę na tę myśl. Nie pozwolę mu dłużej zaprzeczać naszej więzi. Prawie go straciliśmy dziś wieczorem, nie zaryzykuję, że stracę go ponownie, zanim będę miała szansę być z nim. Jak tylko będzie mógł, sprawię, że będzie mój, koniec z wymówkami.