Rozdział 52

W ciągu następnej sekundy jego uśmiech sprawił, że moje ciało poczuło się odrętwiałe. Sadyzm i upokorzenie, z którymi zmagałem się przez ostatnie dwa dni, nagle uderzyły w mój umysł. Moje ciało nie miało siły, aby utrzymać się w pozycji siedzącej. Zachwiałem się i prawie znów upadłem na łóżko.

Laura złapała mnie za ramię i podtrzymała, mówiąc: „Co ci się stało, Linda? Czy mam wezwać lekarza? Wyglądasz strasznie blado. Czy jadłaś w ciągu ostatnich dwóch dni?”

„Nie, nie wzywaj lekarza. Nic mi nie jest, ja... To prawda, że niewiele jadłam, ale... ale to tylko dlatego, że byłam zbyt zajęta badaniami”.