Rozdział 148

Teraz byłem zupełnie sam. Musiałem polegać na sobie, aby przetrwać i szukać Petera i innych. Wiedziałem, że nie mam tak dużych umiejętności przetrwania ani doświadczenia jak Jack, ale przynajmniej miałem pewne doświadczenie w biwakowaniu na dziko. Ponadto miałem wiedzę na temat biologii. Dopóki byłem wystarczająco ostrożny, aby nie wpaść na Dickena, wierzyłem, że mogę bezpiecznie wrócić do łodzi.

Dlatego wyjąłem lustro i spojrzałem w stronę morza. Po przeszukaniu morza przez chwilę zobaczyłem kilka jasnych świateł zbliżających się z zachodu wysp. Pomyślałem, że to mogą być statki, a jasne światła na niebie to helikoptery.

Na początku byłem podekscytowany, ale niedługo potem ogarnął mnie niepokój, ponieważ nie miałem pojęcia, czy to ludzie Laury, czy posiłki, o które poprosił Jack. Możliwe też, że nie byli ani jednym, ani drugim. Niemniej jednak te łodzie były moją największą nadzieją na opuszczenie tych wysp.