Rozdział 109

Byłem przerażony i spanikowany swoimi myślami. Nie mogłem uwierzyć ani oczekiwać, że Dicken będzie się o mnie troszczył ponad swoją pozycję alfy jako dzikiej bestii. W końcu jestem z innego gatunku.

Kiedy rudy tryton położył swoje błoniaste pazury na mojej szyi i lizał moje uszy swoim śliskim językiem, nie mogłem powstrzymać się od wykrzyknięcia kilku urywanych sylab z mojego gardła: „Di-ek-en”.

Rudowłosy tryton przestał mnie pieścić, a następnie wypowiedział kilka sylab, które brzmiały jak szyderczy uśmieszek. Wysunął swój rybi ogon do przodu i włożył go bezpośrednio między moje nogi. Następnie zaczął naśladować mój głos i ironicznie zażartował: „Di...ek...en...”.