Rozdział 6

Minął już tydzień odkąd byłem na imprezie u Maxa.

Tej nocy płakałam bez powodu. Zastanawiałam się, dlaczego zaczęłam coś czuć do chłopaka, który nie miał pojęcia o moich uczuciach.

Nie mogłam zapomnieć jego pocałunku i bliskości. Zoe przyjechała odebrać mnie z domu następnego dnia. Zauważyła ślad na mojej szyi i wyglądała na zszokowaną. Kiedy opowiedziałam jej wszystko, bardzo się zdenerwowała na lan.

Ale poprosiłem ją o obietnicę. Powiedziałem jej, żeby nie rozmawiała o tym z nikim, nawet z Maxem i Chloe. Na początku się nie zgodziła, bo chciał dać nauczkę Lanowi, ale później nalegałem i nie miała innego wyjścia, jak się zgodzić. Pomogła mi nawet zakryć ślad po pocałunku makijażem.

„Gdzie się zgubiłaś, Emma?”

Usłyszałem moją matkę i spojrzałem na nią. Jedliśmy razem śniadanie.

„Nic, mamo.”

„Jesteś pewien? Obserwowałem cię przez cały tydzień. Wyglądasz mi na trochę zagubionego. Czy wszystko w porządku?”

„Tak, mamo. Wszystko w porządku. Nie martw się.”

Moja mama uśmiechnęła się do mnie i skinęła głową. Długo patrzyłam na moją mamę. Wydawała się dziś bardzo szczęśliwa.

To dlatego, że jutro kończyłam osiemnaście lat. Ona była bardziej podekscytowana niż ja.

Wszystko miało się zmienić jutro. Znajdę swojego partnera.

Bałem się, kto to będzie.

Bo ilekroć zamykałam oczy, widziałam kogoś, o kim nie powinnam była myśleć.

Przez cały tydzień ignorował mnie, jakbym była niewidzialna. To prawda, że ja też tego chciałam. Chciałam być od niego z dala. Ale to, co zrobił tamtej nocy, było czymś, czego nigdy nie mogłam zapomnieć. Jak mógł o tym tak łatwo zapomnieć?

Nawet nie przyszedł, żeby mi wyjaśnić i przeprosić za to, co zrobił.

Ogólnie rzecz biorąc, miałem totalny mętlik w głowie.

Po śniadaniu mama poszła do szpitala, a ja poszłam do sypialni. Postanowiłam nie iść dziś na uniwersytet. Chciałam zostać sama w domu. Chociaż wiedziałam, że mam dziś kilka zadań do wykonania, nie chciałam iść. Byłam zdenerwowana bez powodu.

Cały dzień oglądałam seriale. Moi przyjaciele dzwonili, żeby zapytać, dlaczego nie poszłam na żadne zajęcia. Powiedziałam, że źle się czuję i dlatego. Nie powiedziałam im o moich urodzinach. Moja mama nigdy nie pozwoliłaby mi zorganizować takiej imprezy jak oni ani zaprosić ich do siebie.

Moja mama wróciła wieczorem i zrobiła nam kolację. Pomagałem jej w kuchni. Rozmawialiśmy o wspomnieniach i śmialiśmy się. Rozjaśniła mi nastrój, choć nie zdawałem sobie z tego sprawy.

Po prostu kochałam moją matkę. Jaką silną kobietą była! Dlaczego nie mogłam być taka jak ona? Nie byłam silna, przynajmniej emocjonalnie.

Po późnej kolacji przytuliłem mamę i powiedziałem dobranoc, po czym udałem się do swojego pokoju.

Godzinę później, gdy już miałam iść spać, ktoś zapukał do drzwi.

Otworzyłem drzwi i oniemiałem.

"WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO Z OKAZJI URODZIN!"

Ku mojemu zdziwieniu, Zoe i Chloe trzymały razem wspaniały czekoladowy tort. Max stał za nimi z bukietem kwiatów. Mój wzrok przesunął się na matkę stojącą za nimi wszystkimi. Uśmiechnęła się do mnie i skinęła głową.

Moje oczy zrobiły się łzawe. To był pierwszy raz, kiedy moja matka pozwoliła moim przyjaciołom zrobić mi taką niespodziankę. Teraz rozumiem, dlaczego zawsze mi mówiła: „Kiedy skończysz osiemnaście lat, znajdziesz swoją partnerkę. Od tamtej pory nigdy nie będę cię powstrzymywać przed robieniem czegokolwiek”.

Zoe i Chloe położyły ciasto na łóżku, przytuliły mnie i złożyły mi życzenia urodzinowe. Max dał mi bukiet kwiatów i przytulił mnie. Rzuciłam okiem na moją matkę.

Uniosła brwi. Parsknęłam śmiechem, pokręciłam głową i bezgłośnie powiedziałam: „Tylko przyjaciel”.

W odpowiedzi skinęła głową.

„Dziękuję” – powiedziałam moim przyjaciołom i podeszłam do mojej matki. Przytuliłam ją i szlochałam.

Poklepała mnie po plecach. „Chodź. Pokrójmy tort”.

Zdmuchnęłam świeczki, modląc się, aby spełniły się wszystkie życzenia mojej matki. Obiecałam sobie, że będę lojalna wobec mojego partnera i nie będę myśleć o nikim innym.

Pokroiłam ciasto i nakarmiłam wszystkich.

Moi przyjaciele zostali do pierwszej w nocy. Moja mama przygotowała dla nich przekąski na późną noc, a my wszyscy świetnie się bawiliśmy, ciesząc się moimi małymi urodzinowymi obchodami.

Wyszłam pożegnać się z przyjaciółmi, gdy wychodzili z domu.

„Jesteś taka piękna bez okularów i z rozpuszczonymi włosami. Wyglądasz zupełnie inaczej. Dlaczego nie wychodzisz tak?” zapytał Max, patrząc na mnie.

Byłam oszołomiona. Zdałam sobie sprawę, że mam na sobie długą piżamę. Nie miałam okularów, a moje włosy były rozpuszczone.

„Właściwie mój wzrok jest w porządku. Używam go na zewnątrz, ponieważ mam alergię na kurz”.

„Co ty mówisz? Twoja mama jest lekarzem. Poproś ją, żeby poleciła ci jakieś krople do oczu” – powiedziała Zoe z tyłu

Max puścił do mnie oko.

„Tak, ma rację.” Chloe dołączyła do rozmowy.

„Powiem jej później” – mruknąłem do nich.

Wszyscy wsiedli do samochodu Maxa i odjechali. Max obiecał im, że ich odwiezie.

Wszedłem do domu i znów przytuliłem mamę. Plotkowaliśmy przez kolejną godzinę. Powiedziała, że nie może się doczekać, żeby zobaczyć swojego przyszłego zięcia. Oczekiwała, że ustatkuję się ze swoim partnerem w ciągu dwóch, trzech lat. Zaśmiałem się, gdy zobaczyłem, jak jej oczy rozświetliły się z ekscytacji, gdy o tym opowiadała.

Jej słowa oczarowały moje serce.

„Twój partner będzie cię kochał i walczył o ciebie z całym światem, Emma.”

Następnego dnia,

Wstałem późno rano, żeby przygotować się na uniwersytet. Wczoraj opuściłem zajęcia, więc bałem się, że opuszczę zajęcia dzisiaj.

Wyszedłem z domu po tym, jak pocałowałem mamę w policzek. Powiedziałem, że zjem śniadanie na moim uniwersytecie.

Kiedy przybyłem na uniwersytet, zacząłem czuć się dziwnie. Byłem niespokojny.

Nie miałam pojęcia, dlaczego czułam się tak dziwnie. Wszłam do holu. Ludzie rzucali na mnie drwiące spojrzenia. Widziałam kilku studentów, którzy byli tacy jak ja, zajęci nauką, patrząc jednocześnie na swoje książki.

Dostałem SMS-a od Zoe, że jest na zajęciach. Więc pośpieszyłem do szatni, żeby zabrać książki.

Ale zanim zdążyłem otworzyć szafkę, moje ręce zatrzymały się w połowie. Poczułem zapach czegoś uzależniającego. Pachniało deszczem, jakby padało na zewnątrz.

W tym momencie usłyszałem głośne warczenie.

Odwróciłam się i złapałam oddech, gdy zdałam sobie sprawę, kto stoi obok mnie.

Jego świecące czerwone oczy spotkały moje. Mój wilk zaczął skakać do środka z radości.

Mój wilk zaczął powtarzać to samo słowo w kółko.

Moje usta zadrżały, gdy spojrzałam mu w oczy. Mój głos wydobył się z cichego szeptu.

„lan? M-Kolego!”