Rozdział 3 Pacjent prywatny

Mężczyzna po drugiej stronie połączenia nazywał się Forrest Walters. Uczęszczali do tej samej szkoły medycznej, chociaż był od niej o dwa lata starszy. Ostatecznie wyjechał za granicę, aby kontynuować naukę, i teraz był uznanym ekspertem w swojej dziedzinie.

Forrest zawsze dobrze opiekował się Camilą, więc były sobie dość bliskie.

„Jaki to rodzaj przysługi?” zapytała Camila bezpośrednio.

„Mam pacjenta, który potrzebuje leczenia, ale coś pilnego wypadło i nie sądzę, żebym mógł się z tego szybko wydostać. Proszę, zajmij się pacjentem za mnie”.

Camila spojrzała na zegarek. Dziś nie była w pracy, a poza dwoma operacjami zaplanowanymi na popołudnie, była praktycznie wolna. „Okej, jasne. Gdzie mam iść?”

„Wyślę ci adres SMS-em. Kiedy tam dotrzesz, po prostu powiedz strażnikom, że jesteś tam dla pana Calderona, a oni zajmą się resztą”.

"W porządku."

„Jeszcze jedno” – dodał Forrest, jego ton stał się poważny. „Nigdy nikomu o tym nie mów i nie zadawaj zbędnych pytań. Wszystko, co musisz zrobić, to leczyć pacjenta”.

„Rozumiem. Oczywiście.”

Rozłączyli się, a Camila zamówiła taksówkę, która miała ją zawieźć pod wskazany adres .

Okazało się, że miejsce to znajduje się w ekskluzywnej dzielnicy pełnej willi, z których każda wyposażona jest w najwyższej klasy systemy bezpieczeństwa.

Zgodnie z oczekiwaniami, krępy ochroniarz zatrzymał ją przy wejściu. Camila postąpiła zgodnie z instrukcjami i wspomniała o panu Calderonie. Po wykonaniu telefonu, aby potwierdzić jej cel, gestem ręki dał jej znak, aby weszła do wspólnoty.

Camila bez problemu znalazła willę. Weszła po schodach i zadzwoniła do drzwi.

Nie musiała długo czekać, ponieważ drzwi otworzyły się kilka sekund później. Wydawało się, że sytuacja była rzeczywiście pilna.

Willie zmarszczył brwi. Spodziewali się Forresta, ale zamiast niego w progu stała kobieta. „Przepraszam, jesteś...”

Camila już wcześniej wywnioskowała z wytycznych Forresta, że pacjentka ceni swoją prywatność. Nie chcąc wpakować się w kłopoty, uznała, że mądrze będzie założyć maskę. Po prostu dla bezpieczeństwa.

„Dr Walters poprosił mnie, żebym tu przyszedł.”

Willie rzuciła krótkie spojrzenie na apteczkę, którą niosła. „Wiesz, co robić?”

„Tak, dr Walters wydał mi instrukcje. Nikomu nie powiem.”

Willie wiedział, że Forrest nie zleciłby swoich obowiązków komuś, kto nie jest godny zaufania ani kompetentny, więc skinął głową i wpuścił Camilę.

Poprowadził ją obok ogromnego salonu, potem po schodach do sypialni.

W środku było ciemno. „Jak miałbym podawać leczenie bez światła?”

Gdy Isaac usłyszał, że to kobieta, szybko złapał marynarkę i naciągnął ją na twarz. „Włącz światło” – rozkazał przez materiał.

Willie włączył przełącznik i jasne światło zalało pokój.

Pierwszą myślą Camili było, że pacjent brzmi znajomo, ale postanowiła nie rozwodzić się nad tym. Przyjrzała się postaci leżącej na łóżku. Jego biała koszula była poplamiona krwią, która dawno już zaschła.

Camila nie chciała zawracać sobie głowy innymi szczegółami. Powiedziała sobie, żeby skupić się na ranach.

Mężczyzna wyraźnie nie chciał, żeby ona znała jego tożsamość, więc słuszne było, żeby mu uległa i zachowywała się przyzwoicie.

Odłożyła swój zestaw na stoliku nocnym i wyjęła narzędzia chirurgiczne.

Camila użyła pary nożyczek i rozcięła koszulę pacjenta, odsłaniając jego rany. Były przykryte cienką warstwą gazy. To też zrobiła i w końcu zobaczyła dwie ziejące rany po prawej stronie tułowia mężczyzny.

Camila natychmiast wzięła się do pracy, czyszcząc rany swoimi zręcznymi rękami.

Przez cały czas zachowywała spokój, a jej ruchy były szybkie i sprawne.

„Czy ma pan jakieś alergie związane ze znieczuleniem?” – zapytała po chwili.

Na szczęście rany nie były głębokie i jedynie przecięły większą część skóry, ale i tak trzeba było je zszyć.

Zabieg ten wymaga znieczulenia miejscowego.

Camila mówiła spokojnie, niemal miękko, co stanowiło ostry kontrast z jej rozpaczliwym głosem z poprzedniego wieczoru.

Mimo że wymienili kilka słów, Izaak w ogóle jej nie poznał.

„Nie” – powiedział swoim zwykłym, chłodnym głosem, jednocześnie w duchu chwaląc jej umiejętności.

Camila przygotowała środek znieczulający i wstrzyknęła go w miejsce w pobliżu obrażeń.

Musieli odczekać kilka minut, aż lek zadziała, po czym zaczęła szyć.

Po około godzinie w końcu skończyła.

Podsumowując, było to szybkie i skuteczne leczenie.

Camila spojrzała na swoje zakrwawione ręce i powiedziała: „Muszę skorzystać z toalety”.

„Możesz skorzystać z tego na dole” – odpowiedział Willie.

Camila nie tracąc czasu, opuściła sypialnię.

Gdy upewnił się, że Camila wróciła na pierwsze piętro, Willie zamknął drzwi i pośpieszył do Isaaca.

„Dowiedziałem się, że bandyci, którzy cię wczoraj zaatakowali, zostali wysłani przez twoją ciotkę Audrey. Prawdopodobnie jest coraz bardziej zdesperowana, żeby się ciebie pozbyć, zwłaszcza po tym, jak usunąłeś jej szpiegów z firmy”.

Isaac usiadł z jękiem. Podciągnął się do krawędzi łóżka i opuścił stopy na podłogę. Wyglądał jak diabli, ale w jego oczach pojawił się niebezpieczny błysk.

Zwrócił przenikliwe spojrzenie na swoją asystentkę. „Czy ta kobieta, którą zmuszono mnie poślubić, ma coś wspólnego z Audrey?”

Willie zniżył głos. „Tak naprawdę, Audrey nawiązała kontakt z twoim teściem, Marvinem Haynesem. Tak bardzo nalegał na wydanie córki za mąż za Johnstonów, ale nigdy nie uważał twojego kuzyna, Travisa, za realnego kandydata. Audrey musiała się z nim dogadać”.

„Rzucała mi jedną niespodziankę za drugą, na każdym kroku. Byłoby w złym guście, gdybym nic nie zrobił, żeby się jej odwdzięczyć”. Issac był za granicą dopiero od niedawna, a już narobiła sporo bałaganu pod jego nieobecność.

„Słyszałem, że Travis ma obskurny lokal na Cavern Street o nazwie 'Charm'” – wycedził Isaac.

Willie natychmiast zrozumiał, co miał na myśli szef. „Tak, obecnie nie mają miejsca w firmie. Ten klub jest ich jedynym źródłem dochodu, a jeśli zostanie zamknięty... Cóż, będą w dość trudnej sytuacji”.

„Zrób to” – powiedział Isaac, obniżając głos o oktawę.

Willie spotkał Camilę schodząc po schodach.

Zgadł, że Forrest musiał ją wcześniej ostrzec, ale nie zaszkodziłoby wydać kolejnego przypomnienia. „Jeśli powiesz o tym komukolwiek, umrzesz okropną śmiercią”.

Gdyby wieść o obrażeniach Isaaca dotarła do Audrey lub jej syna Travisa Johnstona, z pewnością wykorzystaliby tę okazję, aby wywołać jeszcze większe zamieszanie.

Camila skinęła głową. „Nikomu nie powiem. Wezmę swoją apteczkę i od razu wyjdę”.

Gdy wróciła do sypialni, zobaczyła mężczyznę stojącego przy oknie po przeciwnej stronie drzwi. Stał tyłem do niej, a ona miała doskonały widok na jego szerokie ramiona i muskularne plecy, zwężające się w wąską talię i to, co z pewnością było umięśnioną parą pośladków. Jego ciało było proporcjonalne, niemal boskie.

„Nie wychodzisz?” – zapytał mężczyzna szyderczym głosem. Nie odwrócił się, ale jakoś wiedział, że ona się gapi. Może poczuł jej gorące spojrzenie.

Camila spuściła głowę ze wstydu. Jakkolwiek nie chciała tego przyznać, jego widok ją oszołomił.