Rozdział 5 Bądź moją narzeczoną

"Ach!"

Daniel wił się z bólu na podłodze, wyjąc z bólu.

Jego spojrzenie spotkało się z Liamem. Wyniosły wyraz twarzy został zastąpiony strachem.

„Kim jesteś? Nie ma między nami złej krwi”.

„Kto ci to powiedział?”

Liam odwrócił się i spojrzał na Emily. Jego wzrok był nieodgadniony.

Długimi palcami delikatnie głaskał jej gładkie włosy.

„Chcesz być z moją kobietą. Gdybym ja, Liam Watson, pozwolił ci odejść wolno po tym, jak mnie obraziłeś, byłby to sygnał dla wszystkich, że takie działania są akceptowalne”.

Daniel zadrżał na dźwięk imienia Liama. Jego oczy szybko powędrowały w stronę twarzy Emily, a jego cera odpłynęła do upiornej bladości.

„Więc jesteś panną Evans. Myliłem się, panie Watsonie. Gdybym wiedział, że panna Evans jest z tobą, nie ośmieliłbym się nawet o niej pomyśleć!”

Kilka minut wcześniej był pełen urazy, ale po usłyszeniu imienia Liama cały jego bunt zniknął. Nie ośmielił się już okazać braku szacunku.

Każdy znał te historie.

W czasach, gdy Liam rządził półświatkiem, potężna postać, która wyraziła choćby najmniejsze niezadowolenie z jego rządów, spotkała się z surową karą — Liam zastrzelił ją na miejscu.

I tak po prostu, cała siła tego człowieka została unicestwiona bez śladu.

Liam był człowiekiem czystej złośliwości; każdego, kto ośmielił się mu sprzeciwić, spotykał tragiczny koniec.

Liam siedział nieruchomo, z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

Widząc to, Daniel zacisnął zęby.

Z trudem podniósł się, mając ubranie poplamione krwią, i przeprosił Emily.

„Panno Evans, nie zdawałem sobie sprawy, kim jesteś. Proszę, oszczędź mnie!”

Rozpacz Daniela była widoczna, mimo odniesionych obrażeń wielokrotnie przepraszał.

Emily obserwowała żałosny widok przed sobą, a jej świadomość przerażającego wpływu Liama rosła z każdą sekundą.

Danielowi udało się wywalczyć sobie pozycję w podziemnym świecie, zyskując przydomek „Viper”.

Teraz jednak był niczym więcej niż przestraszonym królikiem, drżącym przed Liamem.

Liam wydawał się o wiele groźniejszy, niż Emily sobie wyobrażała.

Kiedy przypomniała sobie swoje wcześniejsze, lekkomyślne zachowanie, zimny pot spłynął jej po kręgosłupie.

Mimo to wiedziała, że nie jest w stanie ingerować w sposób, w jaki Liam traktował Daniela.

Chociaż rodzina Evansów byłaby niewątpliwie zaniepokojona, gdyby Daniel zginął w tym miejscu, ona mądrze postanowiła zachować milczenie.

Liam, jak zawsze spostrzegawczy, natychmiast zauważył jej ciszę.

Lekko przechylił głowę i ktoś ruszył naprzód, by opatrzyć rany Daniela.

Daniel odetchnął z ulgą , zdając sobie sprawę, że jego życie zostało ocalone.

Szybko wyraził swoją wdzięczność zarówno Emily, jak i Liamowi.

„Nie chcę, żeby moje powiązania z nią wyszły na jaw. Wiesz, co powiedzieć, prawda?” – poinstruował Liam beznamiętnie.

Daniel skinął głową i powiedział z szacunkiem: „Oczywiście. Nikt się nie dowie. Jeśli panna Evans będzie czegoś potrzebować, proszę nie wahać się dać mi znać”.

Jego postawa daleka była od postawy szefa gangu; kłaniał się i płaszczył.

Emily przypomniała sobie, jak Sloane zmusiła ją do tak nieprzyjemnej sytuacji z Danielem – groźba, która ciążyła jej na umyśle, została jednak bez wysiłku rozwiana jednym poleceniem Liama.

Nie mogła powstrzymać westchnienia.

W tym świecie władza rzeczywiście rządzi wszystkim.

„Wygląda na to, że jesteś pogrążony w myślach.”

Liam nachylił się bliżej, tak blisko, że Emily mogła poczuć ciepło jego oddechu.

Jego intensywne spojrzenie spoczęło na niej.

Wtedy dotarło do niej, że są teraz sami w pokoju, i ta świadomość sprawiła, że zaparło jej dech w piersiach.

Emily wzięła głęboki oddech , żeby się uspokoić, i z nowo odkrytą determinacją spojrzała mu w oczy. „Panie Watsonie, skoro mi pan pomógł, uważam, że powinnam się panu odwdzięczyć”.

Oczy Liama pociemniały z zaintrygowania i lekko uniósł brew. „A jak zamierzasz to zrobić?”

Emily zebrała odwagę i pocałowała go w usta. W chwili, gdy ich usta się spotkały, niespodziewany wstrząs elektryczny przeszedł przez nią, zamrażając ją na uderzenie serca.

Fala paniki narastała w jej piersi i instynktownie chciała się odsunąć. Ale przypominając sobie powód swoich działań, zmusiła się do kontynuowania, jej ręce trzęsły się, gdy próbowała rozpiąć jego koszulę.

Emanował niezaprzeczalnym urokiem.

Jej oddech był nierówny, ale nie mogła się teraz zatrzymać. Nie było odwrotu.

Liam jednak pozostał zupełnie niewzruszony. Jego oczy błyszczały rozbawieniem, gdy patrzył na nią, wyraźnie rozbawiony. „Interesujące. Czy tak mi się odwdzięczasz?”

Emily cofnęła się, nerwowo gryząc dolną wargę. „Uratowałeś mnie. Nie potrafię wymyślić lepszego sposobu, by ci się odwdzięczyć, niż ofiarowanie siebie”.

Opuściła wzrok, niezdolna stawić czoła jego reakcji, jej serce waliło. Potrzeba było całej jej odwagi, by wypowiedzieć te słowa.

Oczy Liama zabłysły czymś nieczytelnym, a powietrze wypełniła krótka cisza.

Minęła sekunda. Potem dwie... trzy...

W końcu wydał z siebie cichy śmiech. „Co powiesz na zostanie moją narzeczoną?”