Rozdział 102

„Kurczę, ona jest cholernie irytująca” – powiedział łobuz, odnosząc się do Irene. „Muszę ją uciszyć. Daj mi tę strzykawkę z tojadem. Dam jej jeszcze trochę i znowu zemdleje. Była słodsza, kiedy spała”.

„Nie!!” krzyknęła Irene, a łzy spływały jej po policzkach, gdy wiła się i próbowała walczyć.

Szybko odchyliłam głowę do tyłu i dostałam prosto w twarz łobuza, który mnie trzymał. Przeklął głośno i poczułam zapach krwi spływającej mu po nosie. Uśmiechnęłam się złośliwie, zadowolona, że mogłam go zranić, ale kiedy uderzył mnie w brzuch w ramach odwetu, zwymiotowałam na ziemię. Stał nade mną triumfalnie, odrzucając mnie na bok, jakbym była workiem śmieci.