Rozdział 201 Sonata rozplątująca się: opowieść o plagiacie i rozliczeniu

Nie, nie mogła po prostu przyznać się do plagiatu! To byłby koniec jej kariery pianistycznej do końca życia. Chwała bycia drugą osobą zniknęłaby w mgnieniu oka. Szyderstwa i docinki wepchnęłyby ją w otchłań. Skandal przykleiłby się do niej jak klej na całe życie, a ona stałaby się pośmiewiskiem.

Gdyby przyznała się do kradzieży, jej rodzice i Zachary byliby bardzo rozczarowani. Jej ciotka i wujek nienawidziliby jej jeszcze bardziej, wykluczając ją z rodziny Murphy. Ci, którzy ją wspierali i lubili, porzuciliby ją jak gorący kartofel.

Zaciskając zęby, odkrzyknęła: „To tylko twoja wersja historii. Zawarta w podręcznikach? Kto to widział?”