Rozdział 109

Po latach i latach samotności w pracy Aleksander przyzwyczaił się do radzenia sobie ze wszystkimi najtrudniejszymi sprawami na własną rękę. Nigdy nie wiedział, jak to jest mieć kogoś, kto cicho go wspiera u boku. Jednak w tej chwili wyczuł szczególny rodzaj ciepła bijącego od Elise. Rozchylił usta i uśmiechnął się, zanim delikatnie uderzył w stół Elise. „Obudź się. Możesz spać, kiedy wrócimy do domu”.

W oszołomieniu Elise otworzyła oczy i odwróciła się, by zobaczyć stojącego za nią Alexandra. Była zaskoczona — ostatnia uncja senności opuściła jej ciało, gdy usiadła prosto na swoim miejscu. „Co tu robisz, Alexandrze?”

Wskazał na zegar wiszący na ścianie. „Dlaczego nie spojrzysz na godzinę? Powinnaś iść do domu, żeby trochę odpocząć”. Spojrzała na zegarek i zobaczyła, że jest już 23:00, więc szybko zamknęła laptopa. „Już pójdę do domu”.