Rozdział 6 Jego była żona wciąż żyje

Matteo, który pilnował ich walizek, zauważył jej nieprawidłowość. Złapał Vivi za nadgarstek, gdy oboje do niej podbiegli. „Mamo, co się stało? Co się stało?” „C-co?”

Sasha kipiała ze złości, gdy nagle jej uszy wypełnił głos jej dziecka. Pochyliła głowę, by spojrzeć na nich stojących obok niej. O nie, jak mogłam zapomnieć o Matcie i Vivi! Nieważne, czy ten skurwiel mnie złapie, ale nie mogę pozwolić, by się o nich dowiedział. Albo stracę moje najdroższe dzieci.

W końcu odzyskała zmysły. Klęcząc przed Matteo, chwyciła go za ramiona i wyjaśniła: „Matt, posłuchaj mnie teraz. Nie mogę was zabrać do Jetroiny, ponieważ jest nagły wypadek, którym muszę się zająć. Zadzwonię do pani Fischer, żeby przyszła i was przyprowadziła. Czy to w porządku?”

Matteo na chwilę zamilkł.

Choć był zaskoczony nagłą zmianą decyzji mamy, skinął głową, widząc panikę i cień winy w jej oczach.

„Dobrze, mamusiu. Nie martw się. Zajmę się Vivi i pójdę do domu z panią Fischer”.

„Mat t, jesteś takim dobrym chłopcem. Zostawię ci wszystko. Teraz zaprowadzę was do kawiarni, gdzie będziecie czekać na panią Fischer”.

Sasha spojrzała na swojego zamyślonego syna z miłością. Z ciężkim sercem przyciągnęła go w ramiona.

Stojąc obok nich, Vivian również chciała się przytulić. „Mamo, dlaczego przytulasz tylko Matta? Ja też chcę się przytulić!” „Och, przegapiłam naszą małą Vivi. Chodź, pozwól, że cię przytulę!”

Sasha zachichotała, obejmując córkę, która miała pluszową zabawkę w ramionach. Niedługo potem zaprowadziła ich do pobliskiej kawiarni. Dziesięć minut później odebrała telefon ze szpitala.

„Doktor Nancy, czy jest pani w pracy? Pan Jackson czeka na panią”.

„Już jadę” – odpowiedziała beznamiętnie, wychodząc z lotniska.

Następnie wsiadła do samochodu i odjechała.

Tak naprawdę nie bała się konfrontacji z Sebastianem, ponieważ nic nie była temu mężczyźnie winna; nie zrobiła nic złego.

Mimo to unikała go, ponieważ nie chciała się z nim spotkać. Poza tym martwiła się, że mogłaby stracić Matta i Vivi, gdyby się o nich dowiedział.

Przebyła całą drogę przez cały glob, żeby osiedlić się w Moranta. To było ponad jej oczekiwania, że pojawi się po pięciu latach.

Skoro sprawa już osiągnęła punkt kulminacyjny, równie dobrze mogłaby się z nim spotkać i raz na zawsze się z nim rozprawić. W drodze do szpitala odzyskała swój zwykły spokój. Na jej twarzy nie było śladu emocji. W międzyczasie Sebastian bawił się legitymacją lekarską, czekając w gabinecie Henry'ego. Nancy, co? To imię rzeczywiście brzmi lepiej niż Sasha

Oprócz stania się odważniejszą, ta kobieta, która odważyła się sfingować swoją śmierć na jego oczach, nabrała również lepszego smaku w ciągu ostatnich pięciu lat. Wpatrywał się intensywnie w zdjęcie przyczepione do dowodu osobistego przekrwionymi oczami.

Henry zapytał drżącym głosem: „P-panie Scott, czy z panem Hayesem wszystko w porządku? D-dr Nancy jest... w drodze tutaj”.

Ponury wyraz twarzy Sebastiana go przeraził. Siedząc obok tego mężczyzny, reżyser nie mógł powstrzymać się od uczucia duszenia się jego zastraszającą aurą.

Luke nie wiedział, jak odpowiedzieć, ponieważ nie miał pojęcia, czy Sebastian jest w porządku.

Wiedział tylko, że po tym, jak ten ostatni usłyszał o tej kobiecie i śmierci dzieci, osobiście wybrał trzy najlepsze miejsca na cmentarzu i pochował je w swojej roli męża i ojca. Co więcej, Sebastian ani razu nie wspomniał o poślubieniu Xandry.

Luke był równie niepewny, czy Sasha będzie w porządku. Może pan Hayes naprawdę zabije Madam... Wzdrygnął się na samą myśl.

Wszyscy czekali w napięciu w biurze przez około czterdzieści minut. W końcu usłyszeli dźwięk klikania obcasów zbliżających się do nich. „Panie Jackson, to ja, Nancy”.

W jednej chwili jej głos przywrócił mężczyzn do rzeczywistości. Henry nigdy nie był tak zwinny, gdy rzucił się, by otworzyć drzwi. Szybkość starszego dyrektora odebrała Luke'owi mowę.

Siedząc w czarnym bujanym fotelu. Źrenice Sebastiana zwęziły się w chwili, gdy usłyszał jej głos. Zaciskał na dowodzie osobistym tak mocno, że pękł na pół. Sasha Wand! W końcu jesteś!

Stojąc przed otwartymi drzwiami, Sasha rzuciła okiem na biuro i od razu zobaczyła mężczyznę siedzącego na środku pokoju. Wyglądał tak samo jak pięć lat temu, z wyrzeźbionymi rysami twarzy i gęstymi brwiami, charakterystyczną cechą dojrzałego mężczyzny. Jego ciemne oczy były zaczerwienione, ale arogancja w nich była widoczna.

Mężczyzna wciąż był pełen uroku, choć minęło pięć lat. Szkoda, że teraz była odporna na jego urok.