Rozdział 130

Jeśli ją zignoruję, czy nie zamarznie tu na śmierć? Marszcząc brwi, w końcu zdecydowałem się ją nieść.

„ Hm…” We śnie Sasha nie była już sobą. Przytulona w jej ramionach, była cicha i uległa, zupełnie jak posłuszny kociak. Właściwie, kiedy ją niósł, zdawała się czuć ciepło swojego ciała i nieświadomie pocierała głowę o klatkę piersiową, jakby domagała się jego uwagi. Sebastian zamarł w odpowiedzi, ponieważ nie chciał przyznać, że w jakiś sposób jego serce zostało tym poruszone. Do diabła z tą kobietą! Dlaczego tak się czuję?

Czy nie powinienem czuć złości? Biorąc pod uwagę, jaki wielki żart zrobiła dzisiaj? Odwrócił od niej wzrok i zaniósł ją do sypialni. Klik! W chwili, gdy włączono światło, zobaczył tylko podupadły pokój z plamistymi ścianami i połamanymi meblami. Otoczenie wyglądało po prostu nędznie. Czy ona przez wszystkie te lata wychowywała dwójkę dzieci w takich okolicznościach? Jego spojrzenie złagodniało, gdy przypomniał sobie, że pięć lat temu była jeszcze córką bogatej rodziny i nie wiedziała, jak zrobić cokolwiek dla siebie. Pięć lat później nauczyła się być niezależna.