Rozdział 7

Zostawać?

Chcieli, żebym został?

Przez dłuższą chwilę patrzyłem na rodzinę królewską, niepewny.

W ogóle nie spełniałam standardów selekcji. Nie pochodziłam ze szlachetnego rodu. Nie miałam wilka. Miałam już dziecko. Jak mogłabym wziąć udział?

Ale, bez względu na moje wątpliwości, nie mogłem zaprzeczyć rozkazowi Króla. Jeśli powiedział, żebym został, musiałem zostać.

Więc stałem tam, gdzie byłem.

Jak najlepiej potrafiłam, starałam się ignorować lodowate spojrzenie Nicholasa, gdy otwarcie się we mnie wpatrywał. Czy próbował mnie zastraszyć, żebym wyszła? Już to próbowałam.

Żadna ilość zastraszania nie zmusiłaby mnie do nieposłuszeństwa wobec bezpośredniego rozkazu Króla. Lubiłem mieć głowę przytwierdzoną do ciała.

Król ustąpił, a jego miejsce zajął jego Beta, Nathan.

„Teraz wyjaśnię zasady” – powiedział Nathan.

Jego głos był nieco łagodniejszy od głosu króla i wcale nie tak miły.

„Te zasady są poważne, panie. Ci, którzy nie będą w stanie ich przestrzegać, zostaną wykluczeni z selekcji. W pewnych przypadkach ci, którzy złamią zasady, mogą zostać straceni”.

Wydawało się, że powietrze opuściło pomieszczenie. Nikt się nie odezwał, ani nie wydał żadnego dźwięku. Wszyscy stali bardzo nieruchomo , obserwując i słuchając.

Aż Elva wyszeptała: „Co to znaczy?”

Odpowiedziałem cichym głosem: „To kara. Kiedy ktoś zrobi coś złego”.

„Jak wtedy, gdy nie chcą spać w porze drzemki?” – zapytała Elva.

Dziewczyna stojąca najbliżej mnie powiedziała: „Ciągła drzemka”.

Elva spojrzała na nią ciekawie. Za plecami Elvy rzuciłem dziewczynce zirytowane spojrzenie. Naprawdę nie chciałem teraz rozmawiać o śmierci z moją trzylatką, dziękuję.

„Nathan” – powiedział Nicholas.

Nathan, pilny sługa, natychmiast podszedł do niego. Nie słyszałem, co mówili, ale kiedy oboje spojrzeli na Elvę, nie mogłem powstrzymać się od zastanowienia, czy Nicholas nie zasugerował Nathanowi, żeby trochę przyhamował z mroczniejszą rozmową.

Może sobie to wyobrażałem. Może faktycznie mówił jakieś chamskie rzeczy, bo Nicholas był ostatnio najwyraźniej aroganckim workiem chujów.

Udawałem, że nie słyszę ich rozmowy i skupiłem się na wywołaniu uśmiechu na twarzy Elvy.

„Muszę podkreślić straszne konsekwencje łamania tych zasad” – argumentował Nathan, wystarczająco głośno, abym mógł go usłyszeć, stojąc tak blisko sceny.

„Więc zrób to, nie strasząc dziecka” – powiedział Nicholas.

„Będzie bardzo przerażona, jeśli będzie zmuszona tego być świadkiem”.

Brwi Nicholasa opadły z irytacją. „Nigdy nie zmusilibyśmy dziecka do...”

„Nathan” – powiedział Król, uciszając ich obu. Nathan natychmiast się wyprostował. Nicholas zamknął usta, ale nadal wydawał się niezadowolony.

„Kontynuuj” – powiedział Król, dając Nathanowi znak, żeby ruszył naprzód.

Nathan odchrząknął. „Poważne przestępstwa obejmują utrzymywanie tajnych relacji z kimś innym niż książęta, tajne utrzymywanie kontaktu ze światem zewnętrznym lub ujawnianie królewskich sekretów podczas transmisji na żywo lub poza nią”.

Machnął ręką w stronę tylnej części pomieszczenia i grupa służących wystąpiła naprzód.

„Teraz zostaniecie podzieleni i przeszukani” – kontynuował Nathan. „Wszystkie urządzenia komunikacyjne zostaną skonfiskowane. Dotyczy to również waszych telefonów”.

To wszystko było dla mnie nowością, chociaż żadna z innych dziewczyn nie wydawała się przesadnie zaniepokojona. Naprawdę żałowałam, że nie poświęciłam czasu na przeczytanie aplikacji.

Służący nas podzielili, jak powiedział Nathan. Poszłam za moją grupą do znajomego, sąsiedniego pokoju, gdzie każdy z nas został przeszukany. Nawet Elva nie uniknęła kontroli, chociaż jej delikatne przeszukanie wywołało u niej chichot.

Służąca, wyraźnie zauroczona, zrobiła śmieszną minę do Elvy, wywołując jeszcze więcej śmiechu. Pozostałe dziewczyny w pokoju otwarcie na nas patrzyły. Przy drzwiach zabrano nam telefony i je skatalogowano. „Wasze rzeczy osobiste zostaną zwrócone po wyjściu” – powiedziała jedna ze służących.

Gdy grupy spotkały się ponownie w salonie, Nathan odzyskał uwagę wszystkich. Rodzina królewska zniknęła za nim.

„Teraz oprowadzę cię” – oznajmił Nathan.

Podążaliśmy za nim przez ozdobny pałac, zaglądając do jadalni ze stołem, przy którym mogło usiąść pięćdziesiąt osób, następnie do sali balowej ze sklepionym malowanym sufitem, a następnie do wschodniego skrzydła, gdzie znajdowały się nasze pokoje.