Rozdział 7 Umowa

Kiedy Aleksandra zagrała ostatnie nuty, wstała i wykonała ukłon, a publiczność wybuchła gromkimi brawami.

Odwróciła się gwałtownie, by stanąć twarzą w twarz z oszołomioną Evelyn. Uśmiechając się, powiedziała: „Dziękuję, siostro. Zastanawiałam się, jak przedstawię się jako przyszła żona Liama. Rozejrzyj się” — powiedziała Alexandra, gdy wokół nich rozległy się wiwaty i pochwały. „Oni mnie kochają”.

Evelyn zacisnęła dłonie w pięści i zacisnęła zęby. Nie spodziewała się, że Alexandra będzie umiała grać na pianinie. Była nawet lepsza od niej!

Skąd wiedziała? Alexandra nigdy nie chodziła na lekcje gry na pianinie. Była bezużyteczna! Jej matka zadbała o to!

Evelyn nie mogła pojąć, w jaki sposób jej plan upokorzenia Alexandry przekształcił się w okazję do dobrego wywarcia wrażenia na osobach z bogatych rodzin.

To nie miało prawa się wydarzyć!

Złośliwy błysk przemknął przez oczy Evelyn, gdy spojrzała na Alexandrę. „Nie mogę się doczekać, żeby się jej pozbyć”.

Z drugiej strony Christopher zmarszczył brwi, ale nic nie powiedział. W głębi duszy był pod wrażeniem. Początkowo myślał, że Alexandra zachowuje się jak wieśniaczka. Uważał, że jest bezużyteczna. Ale tej nocy udowodniła mu, że się mylił.

Wyglądała tak wyrafinowanie i stylowo. Jej perłowo-biała skóra lśniła pod nocnym niebem, gdy uśmiechała się do tłumu po roztopieniu ich serc swoją uroczą piosenką.

Gdy Alexandra wróciła na swoje miejsce, Diego podszedł do niej i powiedział: „Panno Smith, pan Ford chce się z panią widzieć”.

Poszła za nim do rezydencji i aż do gabinetu Liama.

„Panie Fordzie” – przywitała się z Liamem, a on po prostu patrzył na nią z twarzą pozbawioną jakichkolwiek emocji.

„Ciągle mnie pani zaskakuje, panno Smith” – powiedział Liam po kilku sekundach ciszy.

„Myślałem o twojej propozycji.” Podniósł plik i przesunął go przez stół w jej stronę.

Aleksandra wyjęła dokument i aż się zdziwiła, gdy zdała sobie sprawę, że to umowa.

„Zostań moją żoną, panno Smith” – zaproponował Liam spokojnym, chrapliwym głosem.

Liam Ford cały czas był na balkonie. Siedząc tam, widział wszystko, co działo się na podwórku.

Normalnie by się tym nie przejmował, ale nie mógł oderwać oczu od Alexandry.

Wyglądała tak elegancko i wyrafinowanie w swojej sukni w kolorze kości słoniowej. Wysokie rozcięcie na prawej nodze odsłaniało jej mlecznobiałą długą nogę za każdym razem, gdy się poruszała. Jej figura była idealnie podkreślona w sukni syreny, którą miała na sobie. To było połączenie elegancji i seksapilu.

„Ona jest taka piękna..." zauważył Liam, a na jego ustach pojawił się uśmieszek.

Nie dał jej jeszcze odpowiedzi na temat ich małżeństwa, zaprosił ją więc na bankiet, aby mogli omówić swoją przyszłość.

Jego oczy zwęziły się, gdy Evelyn nagle wyszła na scenę i zawołała Alexandrę, żeby zagrała na pianinie. Ze swojej kontroli przeszłości Liam wiedział, że Alexandra nie będzie umiała grać na pianinie, więc wiedział, co Evelyn zamierza zrobić.

Chciał się pojawić w tym momencie, ale Alexandra znów go zaskoczyła. Okazało się, że nie potrzebowała go, żeby ją ratował, jakby była jakąś damą w opałach.

Weszła na scenę z otwartą, pewną siebie twarzą i zachwyciła publiczność swoimi doskonałymi umiejętnościami gry na pianinie.

Liam poczuł, jak coś porusza się w jego sercu, gdy obserwował ją grającą na pianinie na scenie. Wyglądała jak kwintesencja doskonałości.

Nie tracąc czasu, polecił Diego, aby przyprowadził Alexandrę do swojego gabinetu. Stamtąd złożył szokującą prośbę.

„Bądź moją żoną, panno Smith.”

Kiedy oczy Aleksandry zrobiły się okrągłe, wziął oddech i dodał: „Oczywiście, że tylko publicznie. Nie będę cię naciskał, żebyś została moją prawdziwą żoną w domu”.

Kiedy Liam to mówił, w jego oczach pojawił się płomienny błysk, ale Alexandra tego nie zauważyła.

Przeczytała uważnie treść umowy. Nie było w niej nic skomplikowanego. Jego warunki były tym, czego ona również chciała.

Stwierdzono, że będą małżeństwem tylko przez rok. Po tym czasie rozwiodą się, a ona otrzyma alimenty w wysokości dziesięciu milionów dolarów.

Aleksandra przełknęła ślinę, czytając ostatni warunek.

[Żona nie będzie ingerować w prywatne życie męża i tak samo. Ponieważ nie ma miłości między zaangażowanymi stronami, to małżeństwo będzie tylko z nazwy.]

Rok wystarczył Aleksandrze, aby zyskać silną pozycję w zarządzaniu centrum handlowym. Do tego czasu miałaby nad nim pełną kontrolę i nikt by jej go już nigdy nie ukradł.

W rzeczywistości poślubienie Liama nie było złym pomysłem. Nie było między nimi miłości, ale oboje musieli wypełnić rodzinne ustalenia małżeńskie.

„Nie potrzebuję alimentów, panie Fordzie. Będę w stanie zarobić te dziesięć milionów dolarów w ciągu roku z mojego centrum handlowego” – powiedziała wyniośle, a Liam uniósł jedną brew.

Ta kobieta była zadziorna i miała ducha walki. Podobało mu się to.

Po kilku sekundach Liam skinął głową i powiedział: „Ok. Nie mogę się doczekać, żeby to zobaczyć. Zrobię, co zechcesz, kiedy nadejdzie czas”.

Uśmiechając się złośliwie, Aleksandra wzięła długopis i bez wahania podpisała umowę.

Wyciągając rękę w stronę Liama, oświadczyła: „To umowa, panie Ford”.