Rozdział 4 Spotkanie późnym wieczorem

Punkt widzenia Blaira

2 lata później...

„Bardzo mi przykro. Pani Desmond, ale pan Maxwell nie będzie mógł przyjść na dzisiejszą kolację”.

Starałam się mówić neutralnym, a nawet uprzejmym głosem, ale krzyk, który rozległ się na drugim końcu linii, sprawił, że skrzywiłam się i zaczęłam obawiać o bezpieczeństwo moich bębenków usznych.

„Jak on śmie! Ten pieprzony dupek! Jest z tą aktorką klasy B, prawda?”

Technicznie rzecz biorąc, nikt z nas w biurze, łącznie ze mną, nie był już świadomy życia prywatnego Landona. Z kim był; z kim umawiał się w dzień i w nocy? Która z wielu kobiet, z którymi się bawił, była tą, z którą chciał być... z niczym.

Myślę, że od samego początku podejrzewał, że jednym z głównych powodów, dla których zostałam zatrudniona jako jego sekretarka, było zgłaszanie każdego jego ruchu, zarówno zawodowego, jak i prywatnego... jego ojcu. Stał się więc jeszcze bardziej skryty, jednocześnie zachowując pozory złego chłopca, miliardera, spadkobiercy jednego z największych biznesmenów Seattle.

„Przepraszam, pani Desmond, jestem tylko skromnym sekretarzem. Nie mam prawa pytać dyrektora generalnego o jego życie osobiste...” Odpowiedziałam szczerze rozdrażnionej kobiecie. „Jednakże pan Maxwell wysłał pani w pełni opłacony bon wakacyjny do Mald Ives jako dowód, jak bardzo jest mu przykro; wraz z kartą podarunkową do Ralpha Laurena. Tylko najnowsza moda na pani następną wystawę”.

Tym razem zdecydowałem się na kartę „biednej ofiary okoliczności” wymieszaną z kartą „odszkodowania”, ponieważ nie miałem pojęcia, jak inaczej poradzić sobie z tą sytuacją.

Jedną z pierwszych rzeczy, których mnie nauczono, kiedy zaczynałam pracę dla Landona, po tym, jak był już na tyle spokojny, że mógł znieść moją twarz przed sobą, nie było to, jak radzić sobie z ryzykiem biznesowym lub sprawami finansowymi, ale... jak radzić sobie z traktowaniem jego wielu kochanek po rozstaniu. Za każdym razem, gdy pan Maxwell rozstawał się z jedną ze swoich wielu dziewczyn, musiałam wybrać jedną lub kombinację kilku z poniższych opcji, jak najlepiej poradzić sobie z sytuacją:

1. Bądź spokojny, uprzejmy i konkretny.

2. Wyślij drogie prezenty i list z informacją o rozstaniu.

3. Bądź w pewnym stopniu niegrzeczny, na wypadek gdyby natrętne diabły chciały podnieść głowę.

4. Zablokuj. Usuń. Wymaż.

Nie, niestety, żaden z tych opisów nie znajdował się w definicji mojego stanowiska, kiedy dwa lata temu zostałem zatrudniony w szpitalu znajdującym się naprzeciwko chaty mojego umierającego brata.

Tuż po Yale wyobrażałem sobie bardziej wymagającą pracę, w której będę musiał stawić czoła światu; podejmować trudne decyzje i zmieniać życie. Ale jeden incydent zmienił całe moje życie... i zamiast tego dostałem pracę niańczenia dwudziestoośmioletniego złego chłopca, rozpuszczonego bachora, syna miliardera, który miał w dupie zrujnowanie wizerunku swojego ojca lub wydanie miliardów, na które tak ciężko pracował pan Bernard Maxwell. Teraz mogłem zrozumieć, dlaczego jego ojciec był tak zaniepokojony tym, że za wszelką cenę donoszę mu o postępkach jego syna.

Ale kim ja byłem, żeby narzekać? Byłem po prostu podrzędnym sekretarzem, który wykonywał całą brudną robotę, a tak, obejmowało to wynoszenie prawdziwych śmieci. Ta mała sympatia, którą poczułem do Landona Maxwella w dniu mojej rozmowy kwalifikacyjnej... została zmiażdżona przez jego stopę już pierwszego dnia, kiedy zacząłem dla niego pracować, kiedy odrzucił mnie na bok i traktował jak gówno. „Nie jesteś niczym więcej niż seksbombą mojego ojca i należysz do moich stóp!”

Jego słowa wciąż bolały... ale co dziwne, moje serce nie przestawało bić za każdym razem, gdy widziałam Landona... i trochę pękało za każdym razem, gdy widziałam jego ramiona obejmujące inną kobietę... jego usta na twarzy innej kobiety.

Gdy telefon się rozłączył, bez słowa czy kolejnej serii przekleństw, wiedziałam, że rekompensata za to rozstanie się opłaciła. Nikt nie mógł odmówić wakacji na Malediwach i ekskluzywnego wywiadu z Ralphem Laurenem. Zwłaszcza słynnemu malarzowi, który wschodził na szczyt.

Landon Maxwell miał słabość do młodych artystek, najlepiej dwudziestolatek; najlepiej blondynek lub brunetek z zabójczym ciałem i takich, które były bardzo otwarte co do swojej seksualności i dokładnie wiedziały, czego chcą. Nie zajęło im dużo czasu, żeby wylądować w jego łóżku... ale też nie zostały tam na długo. Osobiście nigdy nie widziałam, żeby któryś z tych związków trwał dłużej niż dwa, trzy miesiące, ale to nie moja sprawa... chyba.

Wzdychając, przygotowałam wszystkie pliki, które musiałam złożyć w dziale prawnym, zanim wrócę do domu na cały dzień. Jednak na jedną rzecz nie mogłam narzekać, bez względu na to, jak bardzo nienawidziłam jego „męskich dziwek”... to, że Landon Maxwell był genialnym biznesmenem. Miał to onieśmielające spojrzenie szarych oczu, które mogło sprawić, że nawet najtwardsi mężczyźni czuliby się nieswojo. Te szerokie ramiona, które zdawały się dźwigać ciężar świata...

Wyrywając się z mojej głupiej małej sesji fangirl, wstałam od biurka i zaczęłam wszystko sprzątać. Landon prawie nigdy nie łączył interesów z przyjemnością, a ja pracuję tutaj od dwóch lat. Gdyby mnie chciał, to już dawno by się przeprowadził. Ale ponieważ podejrzewał, że zgłaszam się do jego ojca, wiedziałam, że to jedna z fantazji, która nigdy się nie spełni.

Gdy zegar wybił siódmą, wziąłem wszystkie swoje pliki w ręce i zacząłem kierować się do wind, żebym mógł je zalegalizować i wrócić do domu. Był piątkowy wieczór i nie miałem dokąd pójść. A po męczącym tygodniu w biurze wolałbym się wyspać, zamówić Doordash i obejrzeć moje ulubione koreańskie dramaty na Netflixie, niż być pijanym i tańczyć w klubie na sześciocalowych obcasach.

Ale gdy już miałem wsiadać do wind, mój telefon zaczął dzwonić dzwonkiem, który specjalnie ustawiłem dla mojego szefa. Żonglując plikami i torbą, wyciągnąłem telefon i położyłem go na ramionach. „Sir?”

„Weź moje pliki do projektu Rockwood Hotel i zanieś je do Marriott Waterfront. Punktualnie o 21:00.” Landon nakazał swoim zwykłym, zwięzłym głosem, utrzymując rozmowę krótką i prostą. „I ubierz się ładnie.”

„Przepraszam?” Wpatrywałem się w telefon z otwartą buzią i przerażeniem. Ale szef już się rozłączył.