Rozdział 85

Przynajmniej nie w taki sposób, w jaki ja to robię.

Podziw znów mnie ogarnia, gdy wchodzimy do jadalni. Obracam głowę, podziwiając wspaniały widok okrągłych stołów ustawionych w czymś, co wygląda jak cholerna katedra. Czteropiętrowe sufity wyginają się wysoko nad nami, cienie ukrywają światło żyrandoli, a trzypiętrowe okna, które biegną wzdłuż zachodniej ściany, nie sięgają narożników.

„Wow, to jest sala śniadaniowa?” mruczę, trochę zszokowana, gdy Rafe prowadzi nas do pustego stolika z ośmioma miejscami i sadza nas. Uśmiecham się, gdy widzę dziesiątki młodych mężczyzn ubranych w kadeckie stroje przy swoich stolikach, rozmawiających ze znajomymi lub czytających książki. To bardziej zaawansowani uczniowie – najwyraźniej wszyscy jemy razem śniadanie.