Rozdział 635

Ale wilk Luca warczy, odwraca się, by na nią warknąć, a Luca staje się napięty obok mnie. Po prostu cicho do niego szepczę, gdy mój własny wilk warczy, mrużąc oczy i mówiąc mu językiem ciała, żeby się odczepił. Wilk Luca staje nieruchomo, myślę, że zafascynowany moim, nieprzyzwyczajony do tego, że ktoś mu stawia czoła i nie jest karany w tym samym momencie.

Mój wilk drepcze wokół Luki, a następnie, chłonąc kolory jego piaskowobrązowego futra, które jest proste i skołtunione, zauważając niezręczny sposób, w jaki stoi, jakby nie biegał, nie hasał ani nie bawił się od lat. A potem wraca tam, gdzie zaczęła, tuż przed nim.

„Więc co robiłeś, Luca?” Szepczę cicho, głaszcząc go po włosach. „Po prostu... chowasz go? Żyjesz tak ludzkim życiem, jak tylko potrafisz?”