Rozdział 605

Jesse puszcza nieco smycz, pozwalając cieniom się zebrać, a następnie opuszcza ręce i wyrzuca na poduszkę pomiędzy nie dwa idealne małe kocięta-cienie.

„O mój... o mój Boże” szepcze Daphne, zachwycona, pochylając się i wpatrując się w małe, półmaterialne kocięta przed nią, detale ich miękkiego futra są idealnie oddane, ich małe szare oczy błyszczące i jasne, gdy patrzą na nią w świetle księżyca. „Są takie... Jesse!” śmieje się i patrzy na niego zachwycona, sprawiając, że jego twarz rozświetla się promiennym uśmiechem. Są takie słodkie! Dlaczego powiedziałeś, że to jest straszne!?”

„Bo to... może być przerażające” – mówi, śmiejąc się lekko i przeczesując włosy dłonią, gdy ona piszczy i pochyla się, by znów zerknąć na kocięta, na sposób, w jaki się kręcą, a małe kłęby cienia rozbijają się w powietrzu przy każdym najmniejszym kroku. „To było przerażające, za pierwszym razem, gdy nie miałem aż takiej kontroli”.