Rozdział 357

Mój wilk szczeka we mnie, nagle niesamowicie chętny i rozbudzony, kręcąc się w kółko, gdy zbliżamy się coraz bardziej do drzwi Jacksona. Nagle zatrzymuję się na korytarzu, szczęka mi opada, gdy patrzę na swoją klatkę piersiową - gdzie ona mieszka, obok mojego ducha.

„Ty mały bachorze!” szepczę głośno, przerażona nią. Ona chichocze, ze wszystkich rzeczy - Boże, czy wilki w ogóle potrafią chichotać? „Tylko udawałeś, że jesteś śpiący!”

Moja wilczyca nie odpowiada, po prostu zwija się skromnie w mojej duszy i krzyżuje łapy, sztywno.