Rozdział 262

W wagonie pociągu rozbrzmiewa dzwonek, jak zawsze, gdy jesteśmy jakieś dziesięć minut od celu. Moja głowa niemal automatycznie odwraca się w stronę Rafe’a i Jessego, którzy również odwracają się w moją stronę. Wszyscy kiwamy głowami, potwierdzając, że wszyscy rozumiemy, że powinniśmy przygotować się na przyjazd do stolicy, a może nawet wymyślić plan lub historię na temat tego, jak się tu znalazłem, dlaczego i tak dalej.

Ale nawet gdy spojrzałam w stronę mojego brata, ramiona Luki mocniej mnie objęły, a ja spojrzałam na niego. „Masz chwilę?” zapytał, patrząc na mnie z tak wielką szczerością w oczach, że byłam trochę zaskoczona.

„Jasne” – mówię, kiwając głową, a potem spoglądam na Rafe’a i Jessego, cicho dając im znać, że zajmuję chwilę, zanim wyślizgnę się z ramion Luki i, biorąc go za rękę, zaprowadzę go do cichego kąta powozu. Tam siadamy na maleńkiej sofie, tak blisko, że praktycznie siedzę mu na kolanach.