Rozdział 132

Spędzamy dużo czasu pod tym drzewem, gdy Jackson opowiada mi długą historię o tym, jak nie spał przez trzy tygodnie z rzędu, poddając się tylko dlatego, że pod koniec był tak niesamowicie znudzony. O tym, jak po prostu włóczył się nocami zupełnie sam, wykonując obowiązki domowe i biegając, żeby mieć coś do roboty. O tym, jak tęsknił za marzeniami i za odpoczynkiem, ponieważ chociaż nie był dokładnie zmęczony, w sensie fizycznym, był wyczerpany psychicznie.

„ Myślę, że potrzebujemy snu, żeby wyłączyć umysły” – mówi na końcu, zamyślony. „Życie samo w sobie jest wystarczająco trudne, więc potrzebujemy czasu z dala od wszystkiego, myślę”.

„ Tak, to ma sens” – mruczę biernie, wszystkie moje słowa rozmywają się, gdy siedzę z brodą wciąż opartą na dłoni, po prostu wpatrując się w niego, zahipnotyzowana.