Rozdział 4 WYJMOWANIE KOCHANKÓW

Waleria

Całe jego zachowanie krzyczało: Jestem tu cholernym panem wszystkiego, absolutnym władcą.

Natychmiast opuściłem głowę, cały drżący.

Nie miało znaczenia, że brakowało mi wewnętrznej wilczycy – moc emanująca od tego mężczyzny sprawiała wrażenie, jakby mogła cię udusić, zmiażdżyć twoją duszę, a on nawet nie stał aż tak blisko mnie.

Był Lykanem, wyższym gatunkiem wilkołaków, szczytem ewolucji, i byłem niemal pewien, że to był najpotężniejszy ze wszystkich - Aldric Thorne, Król Lykanów.

„Sasza, wynieś śmieci i upewnij się, że moja następna osobista pokojówka nie będzie intrygującą dziwką, w przeciwnym razie straci coś więcej niż tylko głowę” – rozległ się jego głęboki, zimny i onieśmielający głos, po którym nastąpił odgłos oddalających się kroków.

„To katastrofa. To już piąta w ciągu dwóch miesięcy. Nie wiem, co siedzi w głowach tych dziewczyn. Ostrzegałam je” – mruknęła gospodyni, podchodząc i wyjmując małą fiolkę z ręki zmarłej kobiety.

„Kolejna, która próbowała odurzyć króla afrodyzjakiem. Idiota. Zawołam służącego, żeby ją zabrał. A twoje pierwsze zadanie zaczyna się teraz – posprzątaj ten bałagan”.

I tak, szorując świeżą krew z podłogi, rozpoczęłam swoją pracę w zamku Króla Lykanów.

Pierwsza lekcja, jakiej się nauczyłam: nigdy, przenigdy nie próbuj zadzierać z niebezpiecznym mężczyzną, bo skończysz bez głowy.

Niestety, wkrótce znów znalazłem się na ostrzu noża.

Sasha przedstawiła mnie personelowi, grupie wilczyc i wilków pracujących w zamku i zajmujących się Strażnikami.

Wszyscy patrzyli na mnie, jakby patrzyli na potwora.

Nie obchodziło mnie to – chciałem po prostu istnieć i pozostać niewidzialny.

„Strażnicy” – tak nazywano pięciu Lykanów, którzy mieszkali w tym starożytnym, mrocznym zamku.

Egzekwowali prawa naszego świata, przynajmniej te dotyczące wilkołaków, utrzymując równowagę z innymi nadprzyrodzonymi istotami.

Zapewnili sprawiedliwość, ochronę i karę – często w najbardziej brutalny, bezlitosny sposób. Zwłaszcza Lycan King.

Tak przynajmniej zawsze słyszałem.

Zabroniono mi wchodzenia po schodach lub wędrowania poza kwatery służbowe. I szczerze mówiąc, nie planowałem próbować.

Skupiłam się na pracy i leczeniu za pomocą leków, które dała mi gospodyni.

Jedzenie tutaj również było dobre.

Poza pierwszym dniem przez trzy dni nie widziałem żadnego ze Strażników.

Aż do dziś rano.

„Hej, słyszałem, jak gospodyni mówiła, że wciąż nie znalazła odpowiedniej kandydatki na królewską pokojówkę. Może da nam szansę”.

Szorowałem podłogę na kolanach, nasłuchując szeptów odbijających się echem w ogromnej kuchni zamku.

Moja głowa pozostała opuszczona, a długa, czarna grzywka niemal zakrywała mi oczy, pomagając ukryć oszpecenie na mojej twarzy.

Ciągle przesuwałem szmatkę po kafelkach, ale ignorowanie plotek było niemożliwe.

Nagle w pokoju zapadła cisza. Z korytarza dobiegł odgłos obcasów, a w powietrzu unosiło się napięcie – to była gospodyni.

„Przestańcie robić to, co robicie. Chcę, żebyście wszyscy ustawili się w szeregu” – rozkazała ostrym głosem. Kucharze, pokojówki, a nawet ja, skromny sprzątacz – wszyscy ustawieni w szeregu jak więźniowie, stojąc obok siebie.

Rozpoczęła inspekcję, mijając każdą drżącą postać z nisko pochyloną głową.

Kiedy jej cień minął mnie, pomyślałem, że pójdzie dalej. Nie poszła.

„Jak masz na imię?” – zapytała.

„Waleria, proszę pani” – odpowiedziałem cicho.

Jej zimny palec przycisnął mi brodę, zmuszając mnie do podniesienia głowy.

Moje niebieskie oczy spotkały się z jej przerażającym zielonym spojrzeniem.

„Dobrze. Chyba tym razem spróbuję innej strategii. Chodź ze mną” – rozkazała, a w mojej piersi zakręciło się przerażenie .

Kątem oka zauważyłem spojrzenia innych kobiet w kolejce. Gorzkie spojrzenia pełne zazdrości, gniewu, zawiści.

Nic dobrego. To było pewne.

„Posłuchaj uważnie, Valeria. Będziesz osobistą pokojówką króla Aldrica” – rzuciła bombę od niechcenia, jakby to nic nie znaczyło, idąc w stronę drugiej strony kuchni.

„Czy potrafisz gotować, prasować, organizować męskie rzeczy, jego ubrania itd.?”

„T-tak, proszę pani. Ale... nie sądzę, żebym był właściwym wyborem na to stanowisko. Może ktoś bardziej-”

„To nie jest opcjonalne” – przerwała mi, odwracając się gwałtownie.

„Albo to zaakceptujesz, albo odejdziesz. Nie potrzebuję teraz sprzątaczki. Potrzebuję pokojówki dla Króla. Zrozumiano?”

Nie miałem innego wyboru, jak tylko skinąć głową. Czasami zapominałem, że ta surowa kobieta uratowała mi życie.

Chociaż szczerze mówiąc, nadal nie wiedziałem dlaczego - zwłaszcza teraz, gdy wysyłała mnie prosto do legowiska Lycana.

"Zapamiętaj wszystko, co zamierzam powiedzieć. Król budzi się o . Nie lubi... Woli tak... A jego posiłki przygotowuje tylko kucharz z tej sekcji. Upewnij się, że to zawsze ona... I musisz spróbować, zanim mu je podasz."

Przechadzała się po kuchni, pralni, niemal po całej strefie usługowej, wyliczając rzeczy, które król lubił, a których nie.

Poszedłem za nim, a mój mózg prawie się wyłączył od przytłaczającej ilości informacji. Muszę to wszystko zapisać później!

„Dobrze. Teraz przyniesiesz mu pierwsze śniadanie. Zrób dokładnie to, co ci powiedziałam” – powiedziała, kładąc w moich rękach srebrną tacę pełną przykrytych naczyń.

„I Valeria... pamiętaj, głowa w dół. Pozostań niewidzialna. Jesteś niczym więcej niż meblem.”

„I mam nadzieję, że nie zapomniałeś sceny z pierwszego dnia tutaj. Jeśli spróbujesz zrobić coś przeciwko Królowi, uwierz mi, był on miłosierny dla tej kobiety”.

Jej ostrzeżenie sprawiło, że z trudem przełknąłem ślinę. Pokiwałem głową.

Nie uważałem się za tchórza, ale miałem wrażenie, że idę prosto na szubienicę, gdy wspinałem się po zakazanych schodach, przemierzając słabo oświetlone świecami korytarze prowadzące do kwater przywódcy Strażników.

Dotarłem do jedynych drzwi w tym skrzydle – ogromnych drewnianych drzwi ze skomplikowanymi rzeźbami – i spróbowałem przypomnieć sobie wszystkie instrukcje.

„Nie pukaj o tej porze. Wejdź prosto do środka.”

Tak też zrobiłem. Ostrożnie trzymając tacę, przekręciłem ciężką klamkę.

Krok po kroku wszedłem do legowiska wielkiego, złego wilka, unikając niepotrzebnych spojrzeń dookoła.

Od razu zauważyłem duży drewniany stół pośrodku i słabe oświetlenie. Skupiłem się na odpowiednim nakryciu do śniadania.

Ale wtedy to usłyszałam — i poczułam. Zapach pożądania i seksu. Przez grzywkę spojrzałam w stronę czarnych drzwi, lekko uchylonych.

Stłumione kobiece jęki przesączały się, mimo że były zamknięte. Głos więcej niż jednej kobiety.

Rozległ się rytmiczny dźwięk uderzenia czegoś w ścianę. Może łóżko – nie wiedziałem i nie obchodziło mnie to.

Najważniejsza zasada: głowa w dół, pozostań niewidzialny. Nie mów. Nie patrz. Nie słuchaj.

Byłem tak skupiony na zapamiętywaniu każdego szczegółu jego preferencji, krążącego wokół stołu, że nawet nie zauważyłem, kiedy dźwięki ucichły.

„Kim jesteś?” – dominujący głos za mną sprawił, że się wzdrygnęłam.

Zacisnąłem drżące pięści, odwróciłem się i wbiłem wzrok w szary dywan.

„Wasza Wysokość, nazywam się Valeria. Jestem twoją nową pokojówką” – wykrztusiłam bez jąkania.

Ogromny cień wisiał nade mną, każdy instynkt krzyczał niebezpieczeństwo, uciekaj – ale stałam twardo, gdy położył palec pod moją brodą, zmuszając mnie do spotkania jego wzroku.

Spodziewałem się obrzydzenia na widok mojej poranionej twarzy. Zamiast tego zobaczyłem dzikie, przerażające szare oczy, które mnie studiowały – tak urzekające, że przypominały śmiercionośną stal.

„Gdzie jest twój wewnętrzny wilk?” – zapytał, marszcząc brwi.

Jak mógł to zauważyć jednym spojrzeniem?

„Ja... nie jestem do końca pewien, sir. Przeżyłem traumatyczne doświadczenie, zanim skończyłem osiemnaście lat, a jej duch nigdy się nie pojawił. Ale... mogę zmienić się w wilka. Inni mówią, że to przekleństwo”.

Szybko dodałam, spodziewając się, że zostanę zwolniona pierwszego dnia. Pokryta bliznami, przeklęta – jaka idealna pokojówka.

„Dlatego twoja twarz się nie zagoiła?” – zapytał spokojnym, ale przenikliwym głosem.

„Przypuszczam, że tak, sir. Moje gojenie jest... wolniejsze niż u innych.”

Nic nie powiedział, ale jego intensywne badanie sprawiło, że dostałem gęsiej skórki. Czy powiedziałem coś złego?

Unikałam zatrzymywania się na jego surowych rysach, ale stawało się jasne, dlaczego tak wiele kobiet ryzykuje utratę głowy dla jednej nocy w jego łóżku. Aldric Thorne był mężczyzną stworzonym do grzechu.

Potężna postać, prawie dwa metry wzrostu, z potężnym, . naznaczonym bliznami ciałem, śmiała i władcza. Muskularna, szorstka, niemożliwie seksowna.

Jego nagą klatkę piersiową pokrywały czerwone i czarne tatuaże na bladej, naznaczonej śladami walk skórze.

A pomimo jego lodowatej aury, jego długie, sięgające ramion włosy były głęboko szkarłatne, zupełnie jak jego krótka broda, niczym ogień, jak krew, którą mógł przelać bez mrugnięcia okiem.

„Nie obchodzą mnie twoje dziwactwa, ale oczekuję, że dobrze zrozumiałaś zasady, ponieważ nie będę tolerować nieposłuszeństwa ani sztuczek” – ostrzegł mnie niebezpiecznie niskim i gardłowym głosem.

Skinęłam głową i przełknęłam ślinę.

„Tak, wasza wysokość…”

„I mów do mnie Sir. Nie podoba mi się ta bzdura Wasza Wysokość” – wyjaśnił, w końcu mnie puszczając i idąc w stronę drugiej strony pokoju.

Wydycham, zdając sobie sprawę, że cały czas wstrzymywałam oddech. Mimo to wciąż mogłam wyczuć ten zapach unoszący się na jego skórze, coś w rodzaju dojrzałego wina, odurzającego, uwodzicielskiego.

Czy to może być woda kolońska? Nie mogłem wyczuć feromonów wilkołaków, tak jak inni.

„Wkrótce przyjdą, żeby zabrać te kobiety. Upewnij się, że wyjdą i posprzątają wszystko” – rozkazał, nawet nie poświęcając mi spojrzenia, po czym zniknął za drzwiami prowadzącymi do czegoś, co wyglądało jak kolejny pokój.

Pozostałam tam stojąc w słabym świetle, zamrożona na moment.

Zacisnąłem pięści, zebrałem siły i ruszyłem, by zająć się jego kochankami, którzy wciąż byli w łóżku.

Otworzyłem drzwi i ze zdumieniem patrzyłem na chaos panujący w środku.

W pokoju panował półmrok, ubrania walały się po podłodze, a na środku, na wielkim dębowym łożu, leżały trzy nagie kobiety.

Ciężki zapach pożądania unosił się w powietrzu, utrudniając oddychanie.

„Umm... panie, czas iść” - powiedziałem cicho, zatrzymując się na skraju łóżka, ale żadna z nich nie zareagowała, ich oczy były zamknięte, jakby zupełnie nieświadome.

Wyglądali na wyczerpanych, ich ciała nosiły ślady ugryzień, siniaków, a na ich udach widniały ślady nasienia zmieszanego z krwią.

„Król rozkazał ci odejść. Musisz-”

"Zamknij się, do cholery, ty irytujący bachorze!" warknęła biuściasta blondynka leżąca pomiędzy dwiema brunetkami, rzucając we mnie poduszką, której ledwo uniknęłam.

Cóż, wygląda na to, że zostało im jeszcze trochę energii.

No cóż, nie poszło tak gładko jak sobie wyobrażałem, a oni już się uspokajali, jakby planowali tam spać.

Czy nie czują się niekomfortowo pokryci tym wszystkim... czymś?

Ale nie mogłem nie wykonać pierwszego zadania. Wiedziałem, że zrobił to celowo — żeby mnie sprawdzić.

Poszedłem do łazienki, napełniłem miskę zimną wodą i postawiłem ją obok łóżka.

Podwinęłam rękawy i odsłoniłam blade ramiona, podeszłam do masywnych, szkarłatnych zasłon, chwyciłam ciężki materiał i gwałtownie je rozsunęłam.

„Aaaahh! Zamknij to, suko! Zamknij tę cholerną zasłonę!” – krzyczeli jak opętani, mimo że niebo było zachmurzone.

Słońce nigdy tu nie świeciło jasno, kraina ta była zawsze spowita gęstą mgłą.

Chwyciłem miskę, podniosłem ją i – chlup! – zalałem je lodowatą wodą, żeby je z niej wyciągnąć.

"Czy ty postradałaś rozum, ty brudna pokojówko?!"