Rozdział 5

Nie spodziewali się, że Madeline się pojawi i powie te rzeczy. Trzy osoby w pokoju zamarły.

Po kilku sekundach wyraz twarzy Meredith uległ zmianie. Zwykły łagodny i swobodny wyraz twarzy zniknął. Wręcz przeciwnie, wyglądała niezwykle podle. „Madeline, dlaczego wciąż tu jesteś?”

Oczy Madeline były czerwone. Parsknęła sarkastycznym śmiechem i powiedziała: „Czy nie jestem akurat na czas, żeby wziąć udział w planie, który właśnie zaproponowaliście?”

Meredith zdała sobie sprawę, co się stało i jej twarz opadła. „Jak śmiesz nas podsłuchiwać!”

Madeline odpowiedziała: „Tak, gdybym nie usłyszała, co powiedziałeś, nigdy bym się nie dowiedziała, że moja dobra siostra jest tak bezwstydną, dwulicową suką!”

„Jak śmiesz tak nazywać Meredith, bachorze! Kopiesz sobie grób!” Rose ze złością wyciągnęła rękę; miała zamiar znowu uderzyć Madeline.

„Mamo, dlaczego chcesz się wściekać na tego wiejskiego prostaka bez rodziców?” Meredith prychnęła i spojrzała na Madeline. Wyglądała bardzo spokojnie. „Moja droga siostro, dla dobra naszego związku lepiej, żebyś zgodziła się na rozwód z Jeremym. Obawiam się, że nie będziesz w stanie ponieść konsekwencji, jeśli się na to nie zgodzisz”.

Madeline nie zamierzała już dłużej udawać ich związku, który tak starannie podtrzymywała. W końcu ich związek był jedynie hipokrytycznym okazywaniem uczuć.

Madeline spojrzała na Meredith, a ta pierwsza była jeszcze spokojniejsza od niej. „Jeśli mnie teraz poprosisz, to może to rozważę”.

„Co?” Wyraz twarzy Meredith uległ zmianie i spojrzała na Madeline, jakby ta druga była upośledzona umysłowo.

„Ty bachorze, czy ty oszalałeś?” Rose wrzasnęła ze złością.

Madeline wybuchnęła śmiechem, widząc twarze matki i córki. „Tak, jestem szalona. Więc będę dominować nad Jeremym i pozycją pani Whitman na zawsze!”

„Madeline, nie bądź taka bezwstydna!” Meredith była wściekła. „Nie pozwolę ci się wywinąć!”

„Już mi się upiekło. Przynajmniej teraz wszyscy w Glendale wiedzą, że pani Whitman to Emma Clarke, a nie ty”.

Po tych słowach Madeline odwróciła się, zostawiając Meredith, która teraz wrzeszczała i krzyczała ze złości. Mimo to Madeline całkowicie ją zignorowała.

Po opuszczeniu szpitala Madeline udała się do szpitala dla kobiet i dzieci.

Martwiła się, że dziecko ucierpiało z powodu tego, co Jeremy zrobił poprzedniej nocy i wcześniejszego upadku.

W kolejce było mnóstwo ludzi, a większość z nich to były kobiety w ciąży. Większość z nich miała ze sobą mężów i rodziny. Widząc ich szczęśliwe uśmiechy, Madeline poczuła się jak żart.

Miała dziecko z mężczyzną, którego kochała, ale ten mężczyzna był zakochany w innej kobiecie.

Wcześniej tak nie było. Wtedy trzymał ją za rękę i powiedział, że się z nią ożeni, gdy dorosną.

Teraz był już jej mężem, ale został do tego zmuszony niechętnie.

Dziecku nic się nie stało i Madeline odetchnęła z ulgą.

Następnie Madeline wróciła do domu. Gdy weszła do środka, usłyszała, jak drzwi wejściowe otwierają się z głośnym trzaskiem.

Odwróciła się i zobaczyła, że Jeremy również wrócił.

Był bardzo przystojny, lecz w jego oczach emanowała bezwzględność.

„Znów szukałeś Meredith?” Głos Jeremy’ego był niezwykle zimny.

Madeline uznała, że Meredith opowiedziała mu o tym, co się wydarzyło. Dlatego była otwarta i szczera. „Poszłam tam, ale...”

„Madeline, jesteś taka zła!”

Gniewne słowa Jeremy’ego przecięły serce Madeline niczym tysiąc odłamków szkła; niewidzialny ból zaczął rozprzestrzeniać się po jej ciele.

Spojrzała tępo na mężczyznę, który szedł w jej kierunku. Jego głębokie oczy były wypełnione lodem.

„Powiedziałeś Meredith, że nawet po śmierci będziesz mnie nękał i nigdy nie dasz jej szansy na dostanie się do Rodziny Whitmanów, prawda?”

Twarz Madeline była biała. Nigdy nie mówiła takich rzeczy.

Chciała wyjaśnić, ale Jeremy wściekły złapał ją za nadgarstek i rzucił na sofę.