Rozdział 3

Madeline upadła na podłogę po tym, jak została kopnięta znikąd. Podświadomie chroniła swój brzuch. Potem, zanim zdążyła wyjaśnić, Jon znów uderzył ją w głowę.

„Oczywiście! Dlaczego Meredith miałaby się zabić dla kogoś takiego jak ty! To ty zasługujesz na śmierć!”

Przez zaciśnięte zęby Jon wypluł każde słowo. Gardził Madeline do szpiku kości.

„Tato, wszystko w porządku. Nie jestem przeznaczona do bycia z Jeremym. Nie obwiniam Maddie”. Z drugiego końca pokoju powoli zaczął dochodzić dźwięk szlochu Meredith.

Kącik ust Madeline krwawił, a jej głowa brzęczała z bólu. Wytrzymała ból i podniosła głowę. W rezultacie zobaczyła Meredith opierającą się o klatkę piersiową Jeremy'ego. W rezultacie w jej oczach można było zobaczyć łzy.

Jeremy trzymał szlochającą Meredith. Jego oczy były pełne łagodności, gdy ją chronił.

Scena wydawała się pocieszająca, ale Madeline poczuła cios prosto w serce.

Gdyby to się nie wydarzyło, żoną Jeremy'ego byłaby Meredith, a nie dzikie dziecko mieszkające pod czyimś dachem.

Mimo że nie była tą, która zaplanowała to, co się stało, w tym momencie czuła się niezwykle winna.

„Mer, nadal pomagasz tej suce w tej chwili? Gdyby nie zastawiła tej pułapki, byłabyś teraz panią Whitman! Nie byłabyś tak smutna, żeby chcieć się zabić, bo zostałaś rozdzielona z Jeremym. Jesteś zbyt miła, że nadal jej pomagasz!” Jon poczuł oburzenie z powodu swojej córki.

„Tato, przestań tak mówić”. Meredith westchnęła i spojrzała na Madeline z bólem w oczach. „Maddie, gdybyś lubiła Jeremy'ego, mogłabyś mi powiedzieć. Nie walczyłabym z tobą o niego. Dlaczego zrobiłaś to tylko po to, żeby go zdobyć? Jestem taka zawiedziona”.

"Mer, ja nie..."

„Jak śmiesz mówić, że to nie byłeś ty!” Jon był wściekły. „Nadal próbujesz być uparty, no pewnie? Dobra, zabiję cię!”

Jon podniósł krzesło w pokoju po tym, jak to powiedział. Z drugiej strony Madeline skuliła się ze strachu i jej ręce poszły chronić jej brzuch.

„Dlaczego wciąż tu jesteś? Chcesz zostać zabity?” Jeremy powiedział chłodno.

Jon zamarł, trzymając krzesło.

Madeline zadrżała i pośpiesznie podniosła się z podłogi.

Dla dobra swojego nienarodzonego dziecka musiała szybko stamtąd wyjść.

Pochyliła głowę przed gapiami i ludźmi, którzy ją krytykowali. Zakryła opuchniętą twarz i uciekła, utykając.

Gdy dotarła do wejścia, zauważyła, że nie ma przy sobie telefonu. Musiała więc zawrócić.

Gdy dotarła do wejścia windy, drzwi przypadkowo otworzyły się w tym samym czasie. Następnie,

Madeline przypadkiem widziała, jak Jeremy wychodził stamtąd.

Stał wyprostowany i nieustraszony. Jego delikatne rysy twarzy wyróżniały się najbardziej w tłumie.

Jednak Madeline była ciekawa, dlaczego tak szybko odchodzi. Czy nie powinien zostać z Meredith dłużej?

Nie odważyła się myśleć zbyt wiele. Dlatego też opuściła głowę i weszła do windy.

Była jak bezwstydna złodziejka. Podeszła do drzwi Meredith i zauważyła jej telefon w rogu ściany.

Madeline chciała wyjść, gdy tylko wzięła telefon. Jednak w chwili, gdy się pochyliła, usłyszała energiczny śmiech Meredith dochodzący z wnętrza pokoju.

„Hmph, czuję się taka szczęśliwa, kiedy myślę o tym, jak ta wiejska prostaczka została pobita, aż nie mogła podnieść głowy”.

Wiejski prostak?

Madeline była w niedowierzaniu. Czy ten wiejski prostak to była ona?

„ Hmph, gdybym nie weszła do złego pokoju tej nocy, to ja spędziłabym noc z Jeremym! Jak mogłam pozwolić, żeby ten wiejski prostak na tym skorzystał? Czuję obrzydzenie, kiedy myślę o tym, jak Jeremy został zszargany przez tego wiejskiego prostaka!”

Po tym, jak Meredith to powiedziała, twarz Madeline zbladła. Zamarła i poczuła, jakby nagle trudno jej było oddychać.

Prawda zaczęła wychodzić na jaw, lecz ona nie miała odwagi w nią uwierzyć.