Rozdział 24

Zaczekałem, aż mój ojciec zostawi mnie samego na polanie, zanim opadłem na trawę i zamknąłem oczy. Sięgnąłem głęboko w siebie i zrobiłem jedyną rzecz, jaka przyszła mi do głowy.

Babciu, potrzebuję twojej pomocy. Czekałem w ciszy polany, aż poczułem dreszcz spływający mi po karku. Otworzyłem oczy i zobaczyłem, jak ona opada przede mną.

Jej srebrzysto-czarne włosy opadały w warkoczu na jej ramię, kołysząc się na mojej twarzy, a ona się obniżyła, a ja nie mogłem powstrzymać się przed wyciągnięciem ręki, by je rozczesać, ale nic nie poczułem. „Naprawdę mnie tu nie ma, Emily. Wysyłam swojego ducha do ciebie, gdy wyczuwam twoją potrzebę. Ale ty nie możesz dotknąć świata duchów, tak jak ja nie mogę dotknąć żywych. Nie czuję ziemi, na której siedzimy, ani wiatru, który wieje w twoich włosach”.