Rozdział 14

Mój ojciec zatrzymał się gwałtownie na skraju małej polanki z pniakiem pośrodku. Zsunąłem się z grzbietu Liama, a on pobiegł, żeby się przesiąść. Wrócił do mnie i gestem wskazał środek. „Idź, usiądź”.

Skinąłem głową i wyszedłem na polanę. Cienie drzew były nadal głębokie, ponieważ słońce dopiero co przebiło się przez ich wierzchołki. Zadrżałem, nie z powodu chłodniejszej temperatury, ponieważ wilki palą gorąco, ale z powodu uczucia lasu. Czułem, że coś tu jest. Coś czekało na ten moment.

Odwróciłam się, by stanąć twarzą do taty, a on wciąż stał na skraju polany. „Czemu wciąż tam jesteś?”