Rozdział 139

„Tak, ale to moja Pani, żeby się z niej naśmiewać, nie twoja”. Pomimo żartów Conrad uśmiechnął się do niego, jakby patrzył na dawno zaginionego syna. Podszedł do biurka i wyjął z bocznej szuflady zapieczętowany zwój. „Wiesz, przygotowywałem cię do wielkości. Za kilka lat, do dekady, kiedy już cię nawrócimy, miałem ci to dać i cicho odejść w cień, żeby cieszyć się emeryturą”. Westchnął ciężko. „Tyle przyjemnych snów. Od kiedy Ashley cię przyprowadziła, nauczyłeś się grać w polityczne i militarne gierki. Wiesz, kiedy otwarcie walczyć, wiesz, kiedy chować się w cieniu, a co najważniejsze, wiesz, kiedy trzeba zająć się rywalem lub zagrożeniem”.

„Tak, cóż, wysmarowanie tyłka po całej podłodze katedry będzie miało taki efekt”.

„Rzeczywiście” – powiedział Conrad, podchodząc do niego i wręczając mu zwój. „Dlatego uważam, że jesteś najlepszym kandydatem do tej roli”.