Rozdział 2 Czysta nienawiść

Głośny i żałobny krzyk Neila rozbrzmiał w całej willi. Griffinowie byli tym bardzo zirytowani.

„Kiedy ten bachor przestanie płakać?” Tracy Griffin niecierpliwie przewróciła oczami. „On jest takim bezwartościowym śmieciem, jak jego zmarła matka. Tak cholernie wkurzający”.

Melanie zmarszczyła brwi. „Mamo, nie pamiętasz? Neil jest synem Lyli. Co on ma wspólnego z tą nikczemną kobietą?”

Oczy Tracy rozszerzyły się, gdy szybko zakryła usta, zdając sobie sprawę, i rozejrzała się dookoła. Na szczęście nikogo więcej tam nie było. „Kiedy Ramon przyjedzie odebrać ciebie i tego bachora?”

„On już idzie, ale Neil nie chce jechać z nami” – odpowiedziała Melanie.

Tracy powiedziała przez zaciśnięte zęby: „Cóż, on nie przestanie płakać. Myślę, że powinnaś go wyciągnąć i dać mu w kość, żeby wiedział, gdzie jego miejsce”.

„Do diabła, nie. Jeśli ktoś zobaczy, jak biję dziecko, kto wie, co o nas powie? Mimo że Ramon nie lubi Ximeny, Neil jest nadal jego synem”.

Pomimo niechęci Melanie do Neila, rozumiała, że był jedynym synem Ramona i jej rodzina liczyła na niego, aby zdobyć względy rodziny Mitchell. Jeśli chciała być z Ramonem, nadal musiała wykorzystać Neila jako dźwignię.

Mogła go na razie oszczędzić. Jeśli nie będzie się dobrze zachowywał na przyjęciu urodzinowym, będzie musiała zająć się nim później.

Podczas gdy Melanie i Tracy rozmawiały, Neilowi udało się wydostać przez okno sypialni na piętrze...

Nagle wszyscy w willi usłyszeli głośny dźwięk. Natychmiast się przestraszyli, gdy usłyszeli hałas.

„Co to był za dźwięk?” – zapytała zaniepokojona Melanie.

Jakby w odpowiedzi na jej pytanie strażnicy na zewnątrz zaczęli krzyczeć: „Neil spadł z budynku!”

Twarz Melanie natychmiast zbladła. „Co? Neil spadł z budynku?!”

Gdy tylko wybiegła na zewnątrz, pierwszą rzeczą, która przykuła jej uwagę, był chłopiec leżący w kałuży własnej krwi. To był Neil.

„Ramon przyjedzie go odebrać! Co mam zrobić?!” Melanie krzyknęła w panice.

W tym momencie w oddali świeciły dwa jaskrawe reflektory, gdy konwój rodziny Mitchellów jechał w kierunku willi rodziny Griffinów.

Griffinowie spojrzeli na Neila — który leżał we własnej kałuży krwi. Byli przestraszeni. Żaden z nich nie wiedział, co robić.

Melanie czuła, jak zimny pot spływa jej po czole, a jej ręce drżały. Mimo takiego uczucia, zebrała się na odwagę, by podbiec i zatrzymać konwój, stając tuż przed nim.

„Ramon, coś się stało! Neil wypadł z okna!”

W tym momencie konwój zatrzymał się, a wszyscy wpadli w panikę.

Gdy tylko Melanie zobaczyła Ramona, w oczach natychmiast pojawiły się łzy.

„Nie wiem, jak to się stało. Neil upierał się, żeby zamknąć się w swoim pokoju; nie spodziewałam się, że będzie tak nieostrożny i wypadnie z okna. Bardzo mi przykro, Ramon. To wszystko moja wina. Nie dbałam o niego dobrze i—”

„Gdzie on jest?” Ramon przerwał, nie dając Melanie nawet kolejnej szansy na przemówienie. Ton jego głosu był przesiąknięty czystą złością.

Melanie, której ręce wciąż drżały, wskazała na Neila, który był cały we krwi i leżał nieruchomo.

Ramonowi zrobiło się krwisto, gdy złapał Melanie za kołnierz i krzyknął: „Jeśli coś mu się stanie, zapłacisz za to!”

Oczy Melanie rozszerzyły się w szoku. Była tak przerażona, że łzy zaczęły spływać jej po twarzy.

Ignorując wszystko inne, Ramon pośpiesznie zawiózł Neila do szpitala.

Dyrektor szpitala nie szczędził czasu, pozwalając Ramonowi zabrać syna do szpitala. Neil był ciężko ranny i potrzebował natychmiastowej operacji. Na szczęście wielu lekarzy było dziś na dyżurze. Jednak pod wpływem rodziny Mitchell dyrektor postanowił osobiście zlecić operację Neilowi znanemu lekarzowi, na którego wydał dużo pieniędzy, aby go zatrudnić za granicą .

„Doktorze Griffin, twój dzisiejszy pacjent to trzyletni chłopiec. To jedyny syn pana Mitchella, więc musisz być bardzo ostrożny podczas operacji. Musi się udać bez względu na wszystko” – zażądał dyrektor. „W przeciwnym razie jego śmierć przyniesie szpitalowi ogromne kłopoty”.

Ximena nonszalancko związała włosy, zanim spojrzała na wyniki prześwietlenia. „Oczywiście, zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby uratować każdego pacjenta, kimkolwiek on jest. Ale czekaj... Panie Mitchell? Który?”

„Ramon Mitchell, najpotężniejszy człowiek w Fairedge. Musiałeś słyszeć o rodzinie Mitchell, prawda?”

Instynktownie zacisnęła pięści. Mimo że miała na sobie maskę, na jej twarzy malowało się zdziwienie. Nie spodziewała się, że spotka Ramona wkrótce po pracy w tym szpitalu. Ale najważniejsze jest to — jak mógł mieć syna?

„Ramon ma syna?” zapytała Ximena ze zdziwieniem.

„Tak, młody chłopiec. Obecnie ma trzy lata”. Dyrektor skinął głową. „Czy nie mówiłem ci o sytuacji dziecka przed chwilą?”

„Była żona Ramona już nie żyje. Skąd wzięło się to dziecko?” Ximena uniosła brew. „Jeśli chłopiec był jego byłą żoną, powinien mieć już cztery lata”.

„Chłopiec jest synem Lyli Griffin. Niedługo po tym, jak była żona Ramona zmarła cztery lata temu, Lyla odzyskała przytomność. Rok później urodziła syna — Neila Mitchella. Chłopiec właśnie skończył trzy lata w tym roku”.

Ximena poczuła ostry ból w piersi, gdy to usłyszała. Błysk w jej oczach zniknął w chwili, gdy zdała sobie sprawę, że chłopak był synem Lyli.

Odłożyła fartuch chirurgiczny, który trzymała w dłoni i spojrzała na dyrektora. „Panie, przykro mi, ale nie mogę wykonać tej operacji”.

Oczy dyrektora się rozszerzyły. „Dlaczego? Obiecałeś przed chwilą! Dlaczego nie możesz?”

„Właśnie wróciłam z zagranicy i teraz nie czuję się dobrze. Możesz pozwolić dr Youngowi wykonać tę operację” – odpowiedziała Ximena, próbując się uspokoić.

Nie była osobą pobłażliwą. Mogła przeprowadzać operacje na innych osobach, ale dziecko Lyli nie było jedną z nich.

Po tym Ximena odwróciła się i odeszła. Reżyser natychmiast pobiegł za nią.

Tymczasem Ramon z niepokojem czekał przed salą operacyjną na przybycie lekarza. Ponieważ lekarz się spóźniał, jego gniew osiągnął punkt krytyczny.

Kiedy Ramon usłyszał, że główna chirurg chce się wycofać, nie potrafił już dłużej powstrzymywać gniewu i rozkazał ochroniarzom, aby podążyli za nim i skonfrontowali się z nią.

Napięcie wisiało w powietrzu, gdy Ximena stała nieruchomo w cichym korytarzu.

Czuła czyjeś zimne spojrzenie za sobą — dźgające ją jak ostry nóż. Podejrzewała, że gdyby teraz odeszła, mężczyzna za nią nie zawahałby się dać jej nauczki.

Ale co z tego?

Cztery lata temu dzwoniła do Ramona tyle razy, ale on odmawiał przyjścia i zobaczenia jej po raz ostatni. A teraz, mimo to, chciał, żeby uratowała jego syna?

Jakież to śmieszne!

Kipiące z wściekłości ciało Ximeny lekko zadrżało. Gdy tylko się odwróciła, jej oczy spotkały się z dzikim spojrzeniem Ramona. Był taki sam jak wcześniej — wyniosły i nieczuły. Zapomniała, jak bardzo kochała tego mężczyznę wtedy. W tym momencie czuła do niego tylko czystą nienawiść.

„Panie Mitchell, nie czuję się dziś dobrze, więc nie mogę przeprowadzić operacji na pańskim synu. Proszę się nie martwić; dr Young jest doświadczonym chirurgiem. Pójdę i znajdę go teraz” – oświadczyła lodowato.

Słysząc jej głos, Ramonowi zabiło mocniej serce.

W jego oczach można było dostrzec cień zaskoczenia, gdy powoli zbliżał się do kobiety przed sobą, nie spuszczając z niej wzroku.

Obecnie miała na sobie maskę, która prawie zakrywała jej całą twarz. Pomimo zapachu środka dezynfekującego unoszącego się w powietrzu, Ramon mógł wyczuć niewyraźny, znajomy zapach wydobywający się od niej.

„A co jeśli nalegałbym, żebyś wykonał tę operację dzisiaj?” zażądał Ramon. „Co zrobisz?”

Gdy tylko to powiedział, jego ochroniarze natychmiast otoczyli Ximenę.

Oddech Ximeny stał się szybszy, zmarszczyła brwi i zacisnęła pięści. „Nie wykonam tej operacji, bez względu na to, co powiesz. Możesz mnie zabić, ale to nic nie zmieni”.