Rozdział 42

„Nic mi nie jest, myślałam, że połączyłam się z moim wilkiem na sekundę, ale tak się nie stało. Przepraszam za fałszywy alarm” – kłamię. Jack mruży oczy podejrzliwie. Teraz nie jest czas, żeby wyjawić, co usłyszałam. Nie, zachowam te informacje na później. Chociaż umieram z ochoty, żeby zapytać, jak myśli, że mnie złamie. Może ma gigantycznego stalowego kutasa ukrytego za tymi spodniami, moje oczy wędrują do jego krocza bez pozwolenia, a Jack tego nie przegapia.

„W co ty grasz, mała dziwko?” – warknął.

„Nic, przepraszam. Po prostu sprawdzałem, czy rozwinąłem umiejętność sprawiania, że rzeczy znikają. Twoje spodnie wydały mi się dobrym miejscem na początek” – wzruszyłem ramionami.