Rozdział 29

Pan Collins stoi nieruchomo na końcu łóżka, ma napiętą szczękę i zaciśnięte pięści.

„Liam?” pytam, wciąż lekko oszołomiony i niepewny, czy to sen, czy rzeczywistość. Podnoszę głowę i patrzę na nagą klatkę piersiową, której używałem jako poduszki. Alexander oddycha równo, wciąż spokojnie śpiąc. Wtedy przychodzi mi do głowy przerażająca myśl. Jestem nagi. „Kurwa” – przeklinam. Próbuję wyrwać kołdrę spod Alexandra i przy okazji go obudzić.

„Co się stało?” pyta, nagle czujny. Potem się rozluźnia, gdy zauważa pana Collinsa. „Widzę, że ekipa poszukiwawcza nas znalazła” mruczy. Moja ręka ląduje na koszuli i szybko ją zakładam. Sądząc po rozmiarze, musi być Alexandra, co jest w porządku, ponieważ zakrywa trochę więcej niż moja.