Rozdział 289

Punkt widzenia Aleksandra **

Mój nadgarstek nadal płonie, podczas gdy Sophia go leczy. Ból nie był aż tak silny, jak sobie wyobrażałam, ale był blisko. Myślę, że pocałunek Sophii pomógł, a czułam, że faceci użyczają mi swojej siły poprzez więź. To kocham w nich najbardziej. Nigdy nie jesteśmy sami w niczym. Każdy członek naszej grupy więzi jest zawsze gotowy, aby wkroczyć, aby pomóc, bez względu na to, przez co przechodzimy.

Jesteśmy solidni, niezniszczalni. Więc chociaż wciąż jestem niespokojny o dziennik, jestem też pewien, że cokolwiek tam znajdą, nie zachwieje naszą więzią.