Rozdział 202

Głos Sabriny był tak niski, że ledwie szept, którego nikt obok niej nie mógł usłyszeć, a raczej cichy dźwięk wydobywający się z głębi jej gardła. Każdy mięsień jej ciała napiął się niekontrolowanie pod wpływem obecności mężczyzny. Minęło sześć lat, a przerażająca aura wokół niego wydawała się tylko zgęstnieć, odkąd widziała go ostatni raz. Nie mówiąc nawet słowa, potrafił rzucić na kolana najbardziej zdeterminowanych ludzi. Rodzina Sullivanów straciła ostatni ślad swojej poprzedniej arogancji w chwili, gdy wkroczył i natychmiast zaczęli schlebiać mężczyźnie.

„Panie... Panie Ford, co pana tu sprowadziło? Ta... ta kontuzja na moich plecach nie jest taka zła” – pan Sullivan uśmiechnął się skromnie do Sebastiana, jąkając się, jakby zupełnie zabrakło mu słów. Jego żona kiwała głową gorączkowo u jego boku, nie śmiąc wypowiedzieć ani jednego słowa. Ku zaskoczeniu ich syn Leo wydawał się znać Sebastiana i zawołał do niego: „wujku!”

„Mhm” – odpowiedział Sebastian cichym tonem.