Rozdział 228 Bliźniak

Cecilia stała przy wejściu na dziedziniec, jej umysł wirował od myśli. Słowa Mirandy zasiały w niej ziarno wątpliwości i pomimo zdrowego rozsądku, poczuła się przyciągnięta w stronę dziedzińca, zmuszona odkryć tajemnicę, jaka się w nim kryła.

Dziedziniec był nieskazitelny, a w powietrzu unosił się słodki zapach drzewa osmantusa. Ten zapach poruszył coś głęboko w Cecilii, poczucie znajomości, którego nie potrafiła dokładnie umiejscowić. Wiedziała, że już tu była, ale wspomnienia były głęboko zakopane, zagubione w upływającym czasie.

Gdy szła dalej w głąb dziedzińca, jej wzrok padł na cynobrowy drewniany dom ukryty wśród zieleni. Krok po kroku zbliżała się do domu, a serce waliło jej w piersi. Wyciągnęła rękę i otworzyła drewniane drzwi.