Rozdział 2 2

„Wpadłaś na mnie” – wymruczała Donna głosem, w którym kryła się nuta niewinności. Jej duże okulary przeciwsłoneczne nie zdołały ukryć niezadowolenia.

Alpha Kilian nie mógł nie uznać zachowania dziewczyny za intrygujące. Pochylił się i wyciągnął rękę, aby pomóc jej wstać z ziemi. „Czy wszystko w porządku?”

Odpowiedź Donny została przerwana, ponieważ była oczarowana widokiem przystojnego mężczyzny stojącego przed nią. Zawsze pociągały ją atrakcyjne twarze, a coś w jego rysach wydawało się jej dziwnie znajome.

„Oczywiście, że nie. Kto wie, jakich innych obrażeń mogłam doznać” – odpowiedziała nieśmiało.

Alpha Kilian zbadał ją dokładnie, ale nie znalazł żadnych oznak obrażeń. Uśmiechnął się i zapytał: „Czy mam odprowadzić cię do szpitala?”

„Nie ma takiej potrzeby” – stanowczo stwierdziła Donna. „Ale możesz mi dać swój numer. Skontaktuję się z tobą przez WhatsApp, jeśli coś się wydarzy”. Tonem rozkazującym wyciągnęła telefon i dodała: „Pozwól mi zeskanować twój kod QR”.

Alpha Kilian uznał śmiałość przebiegłej dziewczyny za całkiem czarującą i nie wahał się. Wyciągnął telefon i otworzył WhatsApp, aplikację, z której rzadko korzystał. Była to po prostu dodatkowa ikona na jego ekranie.

Po zeskanowaniu kodu QR Alpha Kiliana, Donna skinęła głową z zadowoleniem. „Bardzo dobrze, panie przystojniaku. Będziemy w kontakcie przez WhatsApp, jeśli zajdzie taka potrzeba!”

„Gdzie są twoi rodzice?” Rozmawiali już od jakiegoś czasu, ale Alpha Kilian nie mógł nie zauważyć nieobecności rodziców dziewczyny.

Donna zmarszczyła brwi i mruknęła: „Jeszcze nie poznałam mojego taty”. Pokręciła głową i odeszła.

Alpha Kilian zaśmiał się, patrząc jak odchodzi. Jaka sprytna dziewczynka.

„Chodźmy, Tony” – zawołał.

Tony spojrzał na siostrę i zapytał: „Czemu tak długo?”

Donna obdarzyła go tajemniczym uśmiechem i odpowiedziała: „Spotkałam przystojnego wujka przy toalecie. Był tak uderzający, że pomyślałam, że może być jakimś celebrytą, ale niestety, nie jest”.

Tony, niezainteresowany pełnymi zadumy myślami Donny, szedł przed nią.

Ben podszedł do Donny i zażartował: „Czy on może być przystojniejszy ode mnie?”

„Właściwie myślę, że on przypomina was obu. No, Tony'ego, konkretnie,” skinęła głową uroczyście.

Ben rzucił okiem na oddalającą się postać Tony'ego. Ten maluch jest naprawdę przystojny. Już teraz wyobrażam sobie, jakim łamaczem serc się stanie.

„Jak myślisz, jak wygląda nasz tatuś, skoro Tony jest taki przystojny?” zastanawiał się Ben, wyobrażając sobie wygląd ich ojca.

„On musi być również niezwykle przystojny!” – wykrzyknęła Donna marzycielsko.

„Ups. Możemy być zbyt przystojni dla naszego własnego dobra” – ubolewał Ben.

Właśnie wtedy rozległ się głos Tony'ego: „Dziadku!”

Donna odwróciła się i zobaczyła stojącego nieopodal starszego mężczyznę. Choć jego włosy były teraz siwe, trojaczki poczuły silne poczucie znajomości z nim. „Dziadku!” krzyknęła Donna, podbiegając i obejmując Wade’a. „Dziadku, tak bardzo za tobą tęskniłam!”

Wade trzymał małą dziewczynkę w ramionach, a jego ręce drżały ze wzruszenia. Przez wszystkie te lata utrzymywali kontakt za pomocą połączeń wideo, a w końcu osobiste spotkanie z prawnukami przytłoczyło go. „Ja też za wami wszystkimi tęskniłem!” – zdołał powiedzieć przez łzy, zerkając na pozostałych dwóch chłopców.

„Dziadku!” Ben podszedł do Wade’a i mocno go przytulił.

„Dobrze, dobrze!” Wade nie wiedział, co jeszcze powiedzieć. Rodzina Jacksonów nie była duża, więc cieszył się tą chwilą, a jego oczy napełniły się łzami, gdy spojrzał na trójkę dzieci.

Tony, powściągliwy dzieciak, który rzadko okazywał swoje emocje, po prostu uśmiechnął się słabo, gdy je obserwował.

„Wracajmy już! Porozmawiamy później!” powiedział Wade, prowadząc ich w stronę samochodu.

Tymczasem w biurze Prosper Technologies wrzało od rozmów, jeszcze zanim przybyła Nelly.

„Słyszałeś? Programistka, która dziś przybędzie, jest kobietą”.

„I co z tego? Nie jest niczym niezwykłym, że programistki są kobietami. Nie jest to przełomowa wiadomość”.

„Faceci liczyli, że podniesie morale w biurze. Ale nie widzieliście zdjęcia nowej dziewczyny. Mężczyźni w dziale projektowym już czują się pokonani!” – rozmawiało i chichotało kilka pracownic na recepcji.

„Naprawdę? Mówisz poważnie?”

„Mam jej zdjęcie tutaj. Spójrz!” Jedna z dziewczynek wyciągnęła telefon i pokazała innym zdjęcie Nelly.

„Boże, czy to zdjęcie jest z lat 80.? Czy ona dorastała na wsi?” Ktoś skomentował.

„Wiem! Jak ktoś może mieć takie poczucie stylu w dzisiejszych czasach? Może jest atrakcyjna, ale jej poczucie mody jest naprawdę wątpliwe”.

„Nic dziwnego, że ludzie z Wydziału Programowania są już zrozpaczeni!”

Dziewczyny wskazały na zdjęcie Nelly, naśmiewając się z jej wyglądu.

Nagle winda zadzwoniła i się otworzyła.

Kierownik wyszedł, prowadząc Nelly. „Proszę za mną, pani Jackson” – polecił.

Nelly podążała za kierownikiem, nosząc duże okulary przeciwsłoneczne, aby ukryć twarz. Nie lubiła nosić makijażu podczas podróży, nawyk ten był jej promowany przez Donnę. Z czasem przyzwyczaiła się do tego.

Dziewczyny w recepcji zamilkły, gdy zauważyły swojego menedżera.

Wszyscy powitali go jednym głosem.

"Idź zrobić sobie kawę."

„Tak!” jedna z recepcjonistek pobiegła zrobić sobie kawę, rzucając Nelly ukradkowe spojrzenie przed wyjściem. Wow, skąd się wzięła ta oszałamiająca dama?

„Nie mieliśmy zamiaru przerywać Państwu dnia i prosić o pomoc, ale napotkaliśmy na trudny problem” – wyjaśnił kierownik.

„Wszystko w porządku. I tak mam trochę wolnego czasu” – odpowiedziała Nelly.

„Świetnie. Chodźmy. Dział Programowania jest w tę stronę” – powiedział kierownik, prowadząc ją w stronę biura.

Dziewczyny zebrały się ponownie i zaczęły szeptać do siebie. „Kim ona jest?”

„Nie mam pojęcia. Nigdy jej wcześniej nie widziałem!”

„Czy ona może być celebrytką?”

„Wątpię. Gwiazdy zazwyczaj mają asystentów. Ponadto ton menedżera nie sugerował, że jest celebrytką”.

„No, chodźmy, przyjrzyjmy się bliżej”.

Tymczasem w dziale programowania kierownik klaskał, aby zwrócić uwagę zapracowanego personelu. „Wszyscy, to jest pani Nelly Jackson. Pewnie o niej słyszeliście. Dołączy do nas w przyszły poniedziałek, ale poprosiłem ją, aby przyszła dziś, aby pomóc nam w końcowych etapach naszego projektu”.

Mężczyźni w Dziale Programowania zamarli na widok Nelly.

Nelly zdjęła swoje duże okulary przeciwsłoneczne i przywitała się ze wszystkimi: „Witam wszystkich. Jestem Nelly Jackson. Przepraszam, że dziś nie mam na sobie makijażu, więc wybaczcie mój zmęczony wygląd”.

Gdy zdjęła okulary przeciwsłoneczne, całe biuro, łącznie z mężczyznami z Działu Programowania, dziewczynami, które wcześniej z niej szydziły, oraz kierownikiem, wszyscy byli oszołomieni.

Nelly miała porcelanowo-jasną cerę.

Jej idealnie owalna twarz podkreślała jej ciemne, obsydianowe oczy. Choć nie były duże, lśniły jak gwiazdy na nocnym niebie. Jej długie, falujące włosy, spływające kaskadą do talii, dodatkowo dodawały jej urzekającej aury.

Czy to ta sama kobieta, która jest na zdjęciu?