Rozdział 2 Chcę się z tobą rozwieść

W szpitalu

„Pani, nie może pani tam wejść! Pacjent jest nadal bardzo słaby i potrzebuje odpoczynku”.

„Spierdalaj! Wiem, że Loraine tam jest. Nie możesz mnie powstrzymać!”

Loraine usłyszała jakiś hałas i z trudem otworzyła oczy.

Odwróciwszy głowę, zobaczyła, jak Marina Bryant odepchnęła pielęgniarkę i podeszła do niej, patrząc na nią groźnie i z morderczymi intencjami.

„Loraine, ty podła kobieto! Keely zmaga się z rekonwalescencją. Jak śmiesz ją zepchnąć ze schodów! Poczekaj, a zobaczysz. Marco nie pozwoli ci się wywinąć!”

Loraine, wciąż słaba, z trudem usiadła. „Nie pchnęłam jej, to ona pchnęła mnie!”

Marina prychnęła. W ogóle nie ufała Loraine. „Nikt nie uwierzy w twoje bzdury! Keely pochodzi z bogatej rodziny. Dlaczego miałaby skrzywdzić taką podłą wiejską dziewczynę jak ty? Jesteś po prostu zazdrosna, bo mój brat ją kocha, a ty chcesz jej śmierci. Cóż, to się nie zdarzy!”

Loraine, nie mogąc się bronić, rozpaczliwie szukała wskazówek, które mogłyby udowodnić jej niewinność.

Właśnie wtedy Marco wszedł do pokoju. Wydawał się zdenerwowany. Loraine spojrzała na niego z nadzieją, jakby był jej ostatnią nadzieją.

„Marco, nie skrzywdziłem Keely. Proszę, uwierz mi!”

Marco spojrzał na Loraine chłodno. Kiedy przemówił, jego głos był napięty.

„Loraine, wystarczy. Nie chcę słuchać twoich wymówek. Złe uczynki zasługują na karę. Nerka Keely została poważnie uszkodzona przez upadek, a twoja jest jedyną pasującą”.

„Tak!” krzyknęła Marina. „Zniszczyłeś nerkę Keely, więc powinieneś jej to zrekompensować jedną ze swoich!”

Oczy Loraine rozszerzyły się z niedowierzania.

„Zabierzcie ją na salę operacyjną!” Marina krzyknęła do ochroniarzy Marca.

Ochroniarze natychmiast otoczyli Loraine, trzymając ją za ręce i stopy.

„Spierdalaj! Nie masz prawa tego robić!” Ale bez względu na to, jak bardzo Loraine krzyczała, nie puścili jej. W panice zwróciła się do męża. „Marco!”

Loraine miała nadzieję, że jej mąż coś zrobi, ale Marco po prostu stał tam obojętnie, jakby pochwalał zachowanie Mariny.

Loraine była zupełnie beznadziejna.

Wszelka miłość, jaką czuła do Marca, umarła.

To było to. Ich małżeństwo było jednoosobowym show od początku do końca. Oczywiste było, że w sercu Marco nie było miłości do Loraine.

Uwierzyłby we wszystko, co powiedziała Keely, ale nie uwierzyłby Loraine.

To jest różnica między prawdziwą miłością a jej brakiem.

Loraine nie chciała już na nim polegać.

„Dobra! Chcecie, żebym oddał jej nerkę? No cóż, chciałbym zobaczyć, jak bardzo Keely jest ranna!”

Serce Loraine waliło z wściekłości. Dzięki nagłemu przypływowi energii udało jej się uwolnić od ochroniarzy i pobiec w kierunku sali operacyjnej.

Wtargnęła do środka.

To prawda, że Keely leżała na stole operacyjnym, ale nie wyglądało na to, że umiera, jak mówił Marco. Zamiast tego była przytomna i poza tym, że wyglądała blado, wyglądała dobrze.

Loraine odwróciła się i prychnęła do Marco, który poszedł za nią. „Czy to jest ten poważny uraz, o którym mówiłeś?”

Marco spojrzał ponad głową Loraine w stronę sali operacyjnej i zmarszczył brwi.

„Marco, dlaczego ona tu jest? Tak się boję...” Keely jęknęła, a jej oczy napełniły się łzami.

Marco nie miał czasu, żeby się nad tym za dużo zastanawiać. Wyciągając rękę, żeby powstrzymać Loraine, powiedział: „Loraine, dość”.

Ale Loraine nie chciała słuchać niczego, co Marco miał do powiedzenia. Przeszła obok niego, podeszła do stołu operacyjnego i mocno uderzyła Keely.

Klaskać!

Wyrazisty dźwięk rozbrzmiał w pomieszczeniu.

Twarz Keely natychmiast zrobiła się czerwona i zaczęła puchnąć. Zanim Keely zdążyła zareagować, Loraine zerwała z niej uniform chirurgiczny.

Nie było żadnej rany, tylko kilka siniaków.

Ma rco spojrzał groźnie.

Loraine już zgadła, że chociaż Keely chciała udawać kontuzję, tak naprawdę nie zrobi sobie krzywdy. Keely również wylądowała na Loraine, co oznaczało, że niemożliwe było, aby doznała poważnych obrażeń w wyniku upadku.

„Co do cholery się dzieje?” zapytał Marco chłodno.

Nie był głupi; wyczuł, że coś jest nie tak z urazem Keely.

Resztki koloru odpłynęły z twarzy Keely, a ona w panice próbowała wyjaśnić: „Ja... ja też nie wiem. Jestem w śpiączce odkąd Loraine zepchnęła mnie ze schodów. Właśnie się obudziłam. Jaka nerka? Lekarz musiał popełnić błąd!”

„Wow, jaki wygodny błąd! Gdybym nie ujawniła twojego triku teraz, straciłabym nerkę!” Loraine spojrzała na Keely.

„Bzdura!” Keely spojrzała na Marco. „Nie ufaj jej, Marco! To Loraine mnie popchnęła!”

Marco rzucił Keely intensywne spojrzenie, przerażając ją i sprawiając, że zadrżała. Następnie zwrócił się do Loraine i powiedział: „Dowiem się prawdy i dam ci wyjaśnienie. Zostaniesz wynagrodzona tym, czego chcesz”.

Patrząc na mężczyznę, którego kiedyś głęboko kochała, Loraine poczuła się teraz odrętwiała.

Za każdym razem, gdy czegoś oczekiwała, Marco ją rozczarowywał. Jego obietnica tak zwanej rekompensaty nic dla niej nie znaczyła.

„Nie ma potrzeby”, Loraine mruknęła gorzko. „Chcę się z tobą rozwieść!”

Marco był w szoku. Spojrzał na nią, jakby była obcą osobą.

Po raz pierwszy od trzech lat próbował zrozumieć, co ona myśli.

Ale Loraine już się tym nie przejmowała. Odwróciła się i odeszła, nie oglądając się za siebie.

Loraine ledwie opuściła szpital, gdy osłabła na tyle, że miała trudności z utrzymaniem równowagi.

Właśnie teraz, podczas konfliktu z ochroniarzami, dała z siebie wszystko. Jej siły odeszły.

Wyjęła telefon i wybrała numer.

Wkrótce przed Loraine zatrzymał się czarny Lincoln. Z samochodu wysiadł przystojny mężczyzna w garniturze.

Gdy tylko Loraine go zobaczyła, nie mogła już dłużej wytrzymać. Upadła.

Mężczyzna ruszył naprzód i złapał Loraine, zanim upadła na ziemię. Następnie wziął ją na ręce.

„Wujku Rowanie…” wymamrotała Loraine. Następnie zemdlała w jego ramionach.