Rozdział 21 Karma

Poranek nadszedł zdecydowanie za szybko, jak na mój gust. Po nocy, podczas której byłam budzona niezliczoną ilość razy, tylko po to, aby pielęgniarki mogły sprawdzić moje parametry życiowe, moje oczy są jak papier ścierny. Myślałam, że będąc w szpitalu, ludzie będą ci współczuć i pozwolą ci spać, ale nie, jest zupełnie odwrotnie. Każą ci odpoczywać, ale nie pozwalają ci, gdy ciągle wchodzą i wychodzą z twojego pokoju.

Jest siódma trzydzieści rano, a do mojego pokoju wraca kolejna pielęgniarka: „Dzień dobry, Isabello! Nazywam się Joan i będę twoją pielęgniarką na tej zmianie”. Jej uśmiech jest ciepły i szczery, ale w tym momencie nie obchodzi mnie to. Dla mnie jest pomiotem diabła!

„To nie jest dobre, jeśli nie mogę spać, a oboje widzimy, że tak się nie stanie” – mruknęłam, a następnie wcisnęłam twarz w miękką poduszkę.