Rozdział 7 Niszczyciel domów

„Braiden, jak to na mnie wygląda?”

W salonie sukien ślubnych stała Natalia w sukni ślubnej, jej uśmiech emanował szczęściem i ekscytacją, a twarz rozjaśniała radość przyszłej panny młodej.

Jej niegdyś blada cera teraz promieniała witalnością.

Natalia wyprostowała swoje naturalnie kręcone włosy, aby zdobyć przyszłą teściową, loki teraz spływały elegancko po jej plecach. Przez chwilę Braiden był zaskoczony, przypominając sobie Emily.

Emily, która kiedyś uśmiechała się codziennie, popadła w przygnębienie pod ciężarem jego przedłużającej się obojętności.

Gdy myśli Braidena błądziły, dotarło do niego, że jego małżeństwo z Emily nie miało nawet prostej ceremonii ślubnej.

Dla Braidena Emily była niewiele więcej niż ozdobą, nigdy nie zasługującą na wysiłek formalnego ślubu. Nawet nie poszedł po akt ślubu, ponieważ leżał przykuty do łóżka, otoczony gipsem i metalem.

Rozważał powody, dla których Emily zdecydowała się go poślubić. Czy chodziło o jego bogactwo, czy o status bycia jego żoną?

„Braiden...” Zauważywszy, że Braiden jest roztargniony, Natalia podeszła bliżej. „Co o tym myślisz?”

Braiden został gwałtownie przywrócony do teraźniejszości. Uśmiechnął się i powiedział: „Wyglądasz pięknie”.

Zadowolona z komentarza, Natalia rozpromieniła się, czując suknię wokół talii. Następnie powiedziała do projektanta: „Ten obszar wydaje się luźny. Nie podkreśla mojej talii. Czy mógłbyś ją trochę bardziej zacisnąć?”

Projektant odpowiedział z nutą wahania: „Przepraszam, ale nasze suknie ślubne są szyte na miarę trzy miesiące przed terminem. Ta suknia nie była pierwotnie szyta dla ciebie; kupiłaś ją od innej klientki, która miała nieco większą sylwetkę. Możemy dokonać przeróbek, ale obawiam się, że nie będzie gotowa na czas na twój ślub”.

Wyraz twarzy Natalii natychmiast opadł. „Więc to moja wina?”

„Nie, nie miałam tego na myśli...” Projektantka była zaskoczona, zdezorientowana nagłą zmianą w zachowaniu kobiety, która przed chwilą była tak miła i przyjemna. Jako osoba, która ceniła swoją pozycję, nie mogła ryzykować, że obrazi kogoś tak prestiżowego jak Braiden, i kontynuowała przeprosiny.

Natalia, nie okazując żadnych oznak rozluźnienia, miała zamiar odpowiedzieć, gdy Braiden spokojnie wtrącił: „Jeśli ta sukienka nie jest odpowiednia, znajdźmy inną, która będzie pasować”.

Projektant szybko powiedział: „Jest jeszcze jedna suknia, która idealnie pasowałaby do panny Powell”.

„Już ją obejrzałam i nie przypadła mi do gustu. Jest zbyt krzykliwa”. Natalia odrzuciła sugestię lodowatym spojrzeniem. „I proszę, zwracaj się do mnie pani Collins, a nie panno Powell”.

Projektant zaniemówił, a atmosfera w pomieszczeniu nagle uległa zmianie.

Z lekkim grymasem na twarzy Braiden powiedział projektantowi: „Możesz już wyjść. Później podejmiemy decyzję”.

Nie chcąc już mieć z nimi do czynienia, projektant odszedł, szepcząc do kolegi: „Co jest z tą kobietą? Robiła wielką aferę o nic. Wygląda na rozbijaczkę małżeństw!”

Jej słowa zabrzmiały na tyle głośno, że Natalia i Braiden mogli je usłyszeć.

Wściekła, twarz Natalii odpłynęła z koloru, gdy warknęła: „Co ty właśnie powiedziałeś? Jak śmiesz to powiedzieć!”

Gotowa do konfrontacji z projektantką, Natalia została zatrzymana przez Braidena, który ostrzegł: „Odpuść sobie. Nadal źle się czujesz; nie warto się z nią zadawać”.

„Ale jak ona może tak o mnie mówić? Jak to ja jestem rozbijaczką domów? Poznałam cię pierwsza; jeśli ktokolwiek, to Emily jest rozbijaczką domów !” Czując się głęboko skrzywdzona, Natalia załamała się, a jej łzy płynęły strumieniami. Przylgnęła do ubrania Braidena. „Nie mogę tego znieść, Braiden. Niech ta projektantka zostanie usunięta z Vilgate. Nie chcę jej już nigdy więcej widzieć!”

Chociaż Braiden uznał prośbę za niepotrzebną, rozpacz Natalii i jego troska o jej dobro skłoniły go do wyrażenia zgody. „Dobrze, jak sobie życzysz”.

Ośmielona jego odpowiedzią, Natalia naciskała dalej: „I musisz oświadczyć wszystkim, że byliśmy dla siebie pierwszymi prawdziwymi miłościami. Emily jest dla nas tylko intruzem!”

Wyraz twarzy Braidena pociemniał. Podczas gdy czuł się zobowiązany do poparcia życzeń swojego partnera, wzmianka o Emily i samo żądanie sprawiły, że poczuł się nieswojo.

Tymczasem Emily wybrała samotność zamiast świętować powrót z Nolanem, woląc ciszę własnego domu.

Wątpiła, czy tej nocy uda jej się spokojnie spać, i jej podejrzenia potwierdziły się.

Ledwie się położyła, a w pokoju obok wybuchł chaos, a muzyka zaczęła głośno grać.

Masując skronie, Emily narzekała na kiepską izolację akustyczną w domu, skargę, którą zgłaszała rodzicom, ale bezskutecznie. Zawsze ją ignorowali, stawiając jej bezpieczeństwo ponad komfort.

Każdy członek personelu Rose Mansion wiedział, że Emily ma lekki sen i wszelkie zakłócenia po północy były dla niej poważnym problemem.

Wyglądało na to, że Emily będzie musiała ponownie ustalić pewne zasady domowe.

Ruby, wyrzucona z drugiej sypialni przez Emily, niechętnie przeniesiona do pokoju gościnnego. Wściekła na mniejszą przestrzeń i zniszczone rzeczy, kipiała z urazy.

Dlaczego ona miałaby cierpieć w milczeniu, podczas gdy Emily spokojnie cieszyła się swoim przestronnym pokojem?

Nie zamierzała pozwolić Emily spać spokojnie. Dlatego postanowiła zrobić hałas.

Zdeterminowana, by zakłócić spokój Emily, Ruby podkręciła stereo, zamieniając dom w klub nocny. Stojąc na łóżku, tańczyła dziko, trzymając mikrofon w dłoni, deklarując swojej wyimaginowanej publiczności: „Przyjaciele, szalejmy—”

Jej prywatny koncert został nagle przerwany, gdy drzwi otworzyły się z impetem, a wiadro zimnej wody wylało się na jej twarz.