Rozdział 6 Zdejmij to, albo ja to zrobię

Potrząsając głową z obrzydzeniem, Daniel wskazał na czarne buty sekretarki. „Nie jesteś praktykantem, więc odłóż te staromodne buty. A te spodnie... zamień je na spódnice. W ten sposób możesz wyglądać trochę atrakcyjniej. A potem ta nudna bluzka... poszukaj czegoś bardziej modnego. A na koniec głowa”.

„Co jest nie tak z moją głową?” zapytała Emma przerażonym tonem. Mogłaby zrozumieć, gdyby CEO protestowała przeciwko jej strojowi, ale jej głowa? Czy ten Ludd Demon również chce ją wymienić?

„Jesteś brzydki. Zdejmij gumkę do włosów!”

Emma się wzdrygnęła. Była w niebezpieczeństwie. Gdyby miała rozpuszczone włosy, czyż Daniel Harper nie rozpoznałby jej łatwiej?

„Jestem bardziej komfortowy w ten sposób, Sir. Gdybym miał rozpuszczone włosy, byłoby to bardziej kłopotliwe”.

„To ty się tym przejmujesz, nie ja. Zdejmij to albo ja to zrobię!”

Emma przełknęła ślinę. Chciała znaleźć powód, ale go nie było. Opuszczając głowę, była zmuszona rozpuścić włosy.

"Schowaj też okulary!"

„G-okulary? Jak mogę widzieć?” – wyjąkała Emma. Zdała sobie sprawę, że Daniel Harper ją podejrzewał.

„Masz jeszcze oczy. Więc odpuść!”

Daniel nagle złapał okulary Emmy. Emma spontanicznie zasłoniła oczy jedną ręką.

„Proszę zwrócić, Panie! Bez okularów będę miała zawroty głowy!” Jej druga ręka machała bez celu.

„To nie są okulary plus lub minus. O co się martwisz?”

Emma zerkała przez palce. Daniel nosił okulary! Panikując, Emma próbowała je złapać. Jednak CEO szybko złapał obie jej ręce.

Z tak bliskiej odległości Daniel Harper nie mógł nie pamiętać. Jednak Emma była zamknięta w jego rękach. Nie mogła uciec. Jedyne, co mogła zrobić, to zamknąć oczy i zmarszczyć twarz.

Emma nie wiedziała, że jej taktyka faktycznie odświeżała pamięć Daniela. Podczas ich płonącej nocy nieświadomie robiła ten wyraz twarzy za każdym razem, gdy Lewd Demon wciskał się zbyt głęboko.

„Emma Martin, jesteś pewna, że nigdy wcześniej się nie spotkaliśmy?”

Emma myślała, że jej serce eksploduje. Jej klatka piersiowa była ściśnięta. Nie mogła już oddychać. Szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w szare koraliki. Jej blada twarz odbijała się w nich.

Jeśli nie zareaguje natychmiast, była pewna, że jej płuca zatrzymają się na zawsze. Nie była gotowa zostawić bliźniaków z groźbami od ich bezdusznego biologicznego ojca.

„Panie!” Emma krzyknęła niespodziewanie. Sama dziewczyna była zaskoczona jej głosem. „Czy twoje zachowanie nie jest oburzające? Prosiłeś mnie, żebym trzymała dystans, ale sam go złamałeś”.

Daniel był oszołomiony, słysząc protest. Zmarszczył brwi i spojrzał na swój uścisk. Ręka Emmy wiła się tam. „Miałaś zamiar mnie zaatakować. Czy to nie jest naturalne, że się bronię?”

„Ty zacząłeś tę sprawę. Jeśli nie zabrałeś moich okularów, jak mógłbym zaatakować? Czy potajemnie się mną interesujesz?”

Oczy Daniela prawie wyskoczyły z orbit. To był pierwszy raz w jego życiu, kiedy kobieta oskarżyła go o skrywanie uczuć.

„Czy ty jesteś szalony? Twoje marzenia są zbyt wysokie.” Daniel puścił Emmę, a następnie wyczyścił palce chusteczką.

„To dlaczego nie pozwolisz mi zrezygnować? Ty też zachowujesz się jak dziecko proszące o uwagę. Czy twoja idealna narzeczona jest nudna? Dlatego szukasz czegoś innego? Na przykład brzydkiej, sztywnej dziewczyny takiej jak ja?”

Daniel westchnął z niedowierzaniem. Emma Martin różniła się od innych kobiet. Była taka irytująca!

„Jesteś niewdzięczna, hmm? Dałam ci szansę na poprawę, ale po prostu stałaś się bałaganem. Nieważne! A teraz przynieś mi filiżankę kawy!”

Emma, wykorzystując okazję, na którą czekała, wybiegła z pokoju. Zapomniała okularów. Nawet nie zauważyła, że mężczyzna, który otworzył jej drzwi, powstrzymywał śmiech. Chciała po prostu uciec od Daniela Harpera.

„Czemu się śmiejesz?” – krzyknął dyrektor generalny, gdy tylko Jordan odwrócił się w jego stronę.

„Proszę, nie bądź zbyt surowy dla tej dziewczyny, Sir. Jej założenie nie jest błędne. Wygląda na to, że ją lubisz”.

"Jordania!"

Asystent podniósł obie ręce. Nie odważył się już mówić. Po skinieniu głową opuścił pokój. Daniel zawsze potrzebował czasu, żeby ochłonąć.

Tymczasem w spiżarni Emma właśnie weszła, zdyszana. Od czasu do czasu głaskała się po policzku. Nadal nie mogła uwierzyć, że udało jej się uniknąć podejrzeń Lubieżnego Demona.

To jak misja samobójcza. Muszę opuścić tę firmę tak szybko, jak to możliwe.

Myśląc intensywnie, Emma przygotowała gorącą wodę i filiżankę. Jednak gdy tylko otworzyła szafkę, jej uwaga została odwrócona.

Rząd słoików przed nią był oznaczony nazwami dni. Kawa Black Ivory na poniedziałek, Finca El Injerto na wtorek, Saint Helena na środę, Haciend a La Esmeralda na czwartek i kawa Luwak na piątek. Zawartość tej szafki kosztowała więcej niż jej miesięczna pensja!

„Czy do zaparzenia kawy potrzebna jest jakaś specjalna technika?” Emma westchnęła zmartwiona. Wyobrażała sobie gniew Daniela, gdyby zmarnowała fusy po kawie.

„Ale czy to nie jest dobre? Jeśli ten Perverted Demon się wścieknie, to na pewno mnie zwolni”

Uśmiech Emmy poszerzył się. Po stanowczym skinieniu głową wyłączyła czajnik. Bez zastanowienia wlała kawę do kubka, a następnie zalała ją wodą, która jeszcze się nie zagotowała. Dodała do niej soli i pieprzu. Gdy tylko kawa była gotowa do podania, była prawie martwa ze śmiechu.

„To jego rozkaz?” zapytała Jordan, gdy stanęła przy drzwiach.

„Tak.” Emma szybko zacisnęła usta, żeby nie wylać rozbawienia. Była gotowa zaakceptować gniew Perverted Demon.

„Zaparzyłaś go zgodnie z instrukcją na odwrocie słoika, prawda?”

Słysząc ten poważny ton, uśmiech Emmy nagle zamarł. Po mrugnięciu, sztywno skinęła głową. „Tak.”

„To dobrze. Pan Harper nie jest w dobrym nastroju, a ty już dwa razy narobiłeś kłopotów. Mam nadzieję, że nie popełnisz więcej błędów”.

Otrzymawszy tak poważne ostrzeżenie, Emma poczuła, że jej wnętrzności trochę się skurczyły. „Co się stanie, jeśli popełnię trzeci błąd? Czy zostanę natychmiast zwolniony?”

Jordan skrzywił się. „Kara pana Harpera to nie tylko zwolnienie. Mam nadzieję, że nigdy się nie dowiesz. A teraz wejdź szybko! Nie każ mu czekać!”

Serce Emmy zabiło mocniej, gdy Jordan wepchnął ją z powrotem przez drzwi. Chciała się cofnąć, ale te straszne szare oczy już się na nią patrzyły.

Co się stanie, jeśli ten Perverted Demon to wypije? Czy to naprawdę misja samobójcza?

Twarz Emmy zbladła. Jej ręce się trzęsły. Jednak mężczyzna, który rozmawiał przez telefon, zadzwonił do niej, używając palca wskazującego. Podobało się to czy nie, Emma podeszła.

„Więc prototyp CB-23 zawiódł?”

Głos Daniela wstrząsnął kolanami Emmy. Na początku potrafiła kontrolować swoją nerwowość. Niestety, gdy miała odstawić filiżankę, Daniel nagle uderzył w stół. Kawa w dłoni Emmy prawie się rozlała.

„Zapomniałaś? Wszystko, co zagraża naszej reputacji, musi zostać wyeliminowane. Nie obchodzi mnie, ile milionów wydałaś na ten prototyp. Te zepsute i bezużyteczne przedmioty nadal muszą zostać zniszczone”.

Emma nie odważyła się ruszyć. W jej umyśle pojawiły się twarze Maxa i Lily. Bliźniacy również zagrażali reputacji firmy. Jeśli Daniel Harper nie wahał się niszczyć prototypów wartych miliony dolarów, co z niechcianymi dziećmi?