บทที่ 47 การกลับมาพบกันอีกครั้ง

แองจี้และมิเชลล์ร้องไห้โฮราวกับไม่มีใครอยู่แถวนั้น ขณะที่หญิงชรากำลังร้องไห้ให้กับเบลินดา ลูกสาวผู้น่าสงสารของเธอที่ไม่สามารถอยู่กับพวกเขาได้อีกต่อไปแล้ว เด็กสาวก็รู้สึกซาบซึ้งใจที่รู้ว่าคุณยายยังคงรักและห่วงใยเธอ ขณะที่พวกเขาดูเหตุการณ์นั้น แคลร์และจูลี่ สาวใช้ของแองจี้ก็รู้สึกซาบซึ้งใจเช่นกัน พวกเขาใช้เวลาสักพักเพื่อตั้งสติและช่วยหญิงชรากับมิเชลล์นั่งลง

“สาวน้อยน่าสงสาร เธอคงเกลียดฉันมากใช่ไหม” แองจี้จำได้ว่าตอนที่มิเชลล์พยายามไปเยี่ยมเธอ เดวิดไม่ยอมให้หญิงสาวพบเธอและถึงกับไล่เธอไป หญิงชราอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ เธอสงสัยว่าทุกอย่างจะออกมาดีขึ้นไหมหากเธอตั้งใจมากกว่านี้ในตอนนั้น บางทีพวกเขาอาจจะได้กลับมาพบกันตั้งนานแล้ว

มิเชลล์ส่ายหัวด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม “ไม่หรอก คุณยาย ฉันไม่เคยโทษคุณเลย ฉันคิดถึงคุณเสมอ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ ที่ไม่ได้มาพบคุณก่อนหน้านี้ โปรดยกโทษให้ฉันด้วย”