Rozdział 591

Jej oczy, zwykle tak jasne i pełne życia, błyszczały łzami, które spadały nieustającymi strumieniami. Te piękne oczy, kiedyś podobne do błyszczących gwiazd, teraz odzwierciedlały tylko ból. Instynktownie zrobił krok w jej stronę, ale ona się cofnęła, zwiększając dystans między nimi.

Żal uderzył go jak fala, ciężki i duszący. Nie zamierzał pchać jej tak daleko, przełamywać jej granic w ten sposób. Zamierzał jedynie przetestować jej determinację, a nie zranić ją tak głęboko. Teraz poczucie winy i wyrzuty sumienia przylgnęły do niego jak przytłaczający ciężar, gdy stał zamrożony, niezdolny cofnąć szkody, którą wyrządził.

„Odwróć wzrok…” – błagała drżącym głosem, gdy przycisnęła się do szklanej szyby.