Rozdział 156

„ Proszę” – mruczy Alvez, wskazując na swoje biurko. Gdy się waham, on opada na swoje krzesło na kółkach, które odsuwa się o kilka cali. Widząc moje zmieszanie, jego uśmiech się poszerza. „Niestety, w tym małym pokoju brakuje mi miejsc siedzących – zamki, takie szerokie, rozległe korytarze, takie… maleńkie przestrzenie robocze”.

Moje brwi unoszą się, gdy znów wskazuje na biurko i zdaję sobie sprawę, że chce, abym tam usiadła. Ale ja tylko wzdycham w duchu, robiąc to, co mówi i podnoszę się na biurko, tak że moje nogi zwisają. Krzyżuję je w kostkach, pochylam się do przodu, przyciskając dłonie do krawędzi biurka, obserwując go ostrożnie.

Na twarzy Alveza widać tyle przyjemności, gdy pozwala swoim oczom wędrować po mnie. Czy to dlatego, że lubi widzieć mnie niespokojną? Czy po prostu taki jest?