Rozdział 2: Mogę traktować cię lepiej

Celowo mocno zaakcentował słowo „marnotrawstwo mężczyzny”, z nutą prowokacji. Mężczyzna podszedł do niej celowo, jego przenikliwie zimna aura stała się jeszcze gęstsza i silniejsza.

Emma poruszyła się nieswojo i po chwili niedowierzania uwierzyła jego słowom. W końcu willa Liama nie była dostępna dla osób spoza jego rodziny ani dla specjalnych gości, takich jak ona.

„To twój kuzyn. Proszę, nie mów o nim w ten sposób”.

Przypuszczalnie Liam również miał problemy w rodzinie. Emma poczuła współczucie. Nawet jeśli Arnoultowie byli na szczycie towarzyskiej hierarchii, współczuła sytuacji Liama. Musiał mieć trudne chwile w ostatnich latach.

Brązowe oczy Liama szybko błysnęły ze zdziwienia. Nie spodziewał się, że ta brzydka kobieta powie takie słowa.

Nie mógł powstrzymać się od ponownego spojrzenia na nią. Rozczochrane włosy, okulary w czarnych oprawkach, brudne, długie bawełniane ubrania i grzywka na czole prawie zakrywały jej oczy. Na jej wynędzniałej twarzy było nawet kilka małych plamek. Nawet patrzenie na nią było obrzydliwe.

Słyszał, że jego narzeczona będzie piękna jak kwitnąca róża. Nie było mowy, żeby ta brzydka kobieta była jego plotkowaną narzeczoną.

Ale Arnoultowie nie przejmowali się tym, czy kobieta, która go poślubi, jest brzydka czy piękna. Byleby to była kobieta, która może dać mu dziedzica. Nie obchodziłoby ich to, nawet gdyby musieli wybrać inną.

Poza tym, nie było tak, że Liam miał jakiekolwiek plany traktowania jej jak swojej żony. Wszystko, czego potrzebował, to proste i szybkie transseksuum.

Z mrocznym błyskiem w oczach Liam wyciągnął rękę i popchnął Emmę na łóżko. W jego głosie słychać było nieskrywaną pogardę i złośliwość. „Nie ma nikogo innego. Nie musisz udawać. Z twoim wyglądem prawdopodobnie nadal jesteś dziewicą. Mogę traktować cię o wiele lepiej niż tego kalekę!”

Gdy skończył mówić, sięgnął bezpośrednio do niej. Miał zamiar dotknąć jej talii. Prawie.

Policzkować!

„Zejdź!” Emma użyła całej siły, żeby dać mu w twarz. „Nie zakładaj, że wszyscy są tak brudni jak ty. Masz szczęście, że twój kuzyn jeszcze nie przyjechał. Wyjdź natychmiast, a ja będę udawać, że nic się tu nie stało. A może wolałbyś dostać jeszcze raz w twarz?”

Chociaż starała się zachować spokój, drżące ręce ją zdradziły. Ścisnęła prześcieradło pod sobą i wypuściła urywany oddech. Czego do cholery właśnie była świadkiem?

Wyobrażała sobie, jak brzydki będzie Liam w drodze, jak bardzo będzie pokryty bliznami i jak niepełnosprawny. Ale nigdy nie spodziewała się, że spotka coś takiego.

Zacisnęła szczękę i zmusiła się, żeby spojrzeć na niego. Dasz radę, Emma. - dodała sobie otuchy. - Dasz radę.

Liam miał ponury wygląd i emanował gorzkim chłodem. „Żadna kobieta nigdy nie odważyła się mnie uderzyć”.

„Potraktuj to jako swoją pierwszą” Emma zamknęła się.

Z powodu walki jej okulary spadły, odsłaniając parę niespodziewanie czystych i precyzyjnych oczu. Jej drżące rzęsy pokazywały napięcie i strach ich właścicielki. „N-nie podchodź bliżej!”

Widząc to, Liam nagle zamilkł i przez chwilę poczuł się nieco miękki w sercu.

Wyprostował koszulę i spojrzał na nią chłodno. „Możesz dalej czekać na tego „marnotrawcę mężczyzny” tutaj.”

Huk!

Dopiero gdy drzwi się zbliżyły, napięcie Emmy nieco się uspokoiło.

Za drzwiami.

Gdy ochroniarz miał już dotrzeć do sypialni głównej, zobaczył czerwony ślad na twarzy Liama. Przy jego bladej cerze ślad był niesamowicie widoczny. Nawet osoba częściowo niewidoma byłaby w stanie dostrzec go z odległości mili. Zamarł na chwilę, zanim powiedział: „Młody Mistrzu... Twoja twarz...”

Liam dotknął swojej twarzy i powiedział bez ogródek: „Wbiegłem do drzwi”.

Na drzwiach było pięć odcisków palców?

Chociaż jego historia wydawała się wątpliwa, ochroniarz nie odważył się pytać dalej.

Zamiast tego z szacunkiem podał folder z napisem: „To są dane osobowe Młodej Pani”.

Liam otworzył teczkę i zobaczył na niej nazwisko: Emma Smith.

Interesujące. Ta brzydka kobieta była zimna jak diabli, ale znaczenie jej imienia było lekkie. Jak ironiczne!

Jej biologiczna matka była jeszcze ciekawsza. Traktowała swojego pasierba i pasierbicę jak drogocenne klejnoty, będąc jednocześnie okrutną wobec swojej biologicznej córki. Podła.

Przechodząc do dokumentu, zmarszczył brwi i zapytał ochroniarza: „Czy ona naprawdę jest aż taką idiotką?”

Ochroniarz skinął głową.

„Sprawdź jeszcze raz.”

Kiedy Emma przemówiła, była jasna i zorganizowana. Poza tym Liam nigdy nie widział idioty, który potrafiłby się tak zaciekle podnieść i stawić opór mężczyźnie w takiej sytuacji.

Myśląc o tym, stracił wyraz twarzy i wcisnął trzymany przez siebie plik w ręce ochroniarza. „Jeśli nie możesz podać mi dokładnych informacji, to nie zawracaj sobie głowy wracaniem do mnie!”