Rozdział 6 Przyszły mąż

Narzeczona?

Emily zamarła, na moment przekonana, że źle usłyszała. Czy Liam mówił poważnie, czy to był jakiś żart?

Jednak niezmienna intensywność w jego spojrzeniu szybko rozwiała wszelkie ślady humoru.

Jaki mógł być jego motyw?

Oprócz wyglądu, co mogła zaoferować mężczyźnie takiemu jak Liam? Ale mógł mieć każdą kobietę, jakiej zapragnął, więc dlaczego ją?

Emily rozważała swoje opcje, ostrożnie stąpając, zanim odpowiedziała: „Panie Watson, byłam w więzieniu, a moje nazwisko już zostało zbesztane. Jeśli się zgodzę, ludzie będą z pana kpić”.

Na jej wyrachowaną odpowiedź usta Liama wygięły się w rozbawionym uśmiechu.

W jego oczach pojawił się błysk rozpoznania, jakby spodziewał się aż takiej ostrożności.

Większość kobiet, stając przed taką ofertą z jego strony, bez wahania przyjęłaby ją z otwartymi ramionami.

Jednak wyważone wahanie Emily zaintrygowało go bardziej, niż się spodziewał.

„Potrzebuję narzeczonej tylko dla pozorów. Moja rodzina zostawiła po sobie patent na technologię, której potrzebuję. Ale jest on zamknięty za warunkiem: małżeństwo. Potrzebuję kogoś, kto pomoże mi to udawać, aby dostać to, co prawnie mi się należy”. Liam bezmyślnie owinął sobie wokół palca pasmo jej włosów. „Ty potrzebujesz sojusznika, a ja żony. Oboje możemy na tym zyskać. Przemyśl to”.

Mimo grzecznego języka, Emily nie mogła nie zauważyć niezachwianego autorytetu kryjącego się za jego słowami.

Mimo że jego ton był spokojny i niemal letargiczny, otaczała go niewzruszona aura ciemności i chłodu. Wysłała jasny sygnał do jej instynktów: trzymaj się z daleka.

Ale jaki właściwie miała wybór?

Jej życie już się rozpadło do najniższego punktu. Współpraca z Liamem nie pogorszyłaby sytuacji.

Dla jej matki.

Dla zemsty.

Liam był dla niej ostatnią deską ratunku.

„W porządku” – powiedziała Emily stanowczo, a jej głos był spokojny, gdy spojrzała mu w oczy.

Promienny uśmiech rozciągnął się na jej twarzy, a w oczach błyszczała pewność siebie.

Wyciągając rękę, powiedziała: „Witaj, mój przyszły mężu. Pozwól, że się przedstawię – Emily Evans”.

Przez chwilę Liam był zaskoczony, ale potem subtelny uśmiech wygiął jego usta, gdy wziął ją za rękę. „Witaj, moja przyszła żono. Teraz możesz poprosić mnie o jedną przysługę”.

Emily skinęła głową, zupełnie niewzruszona. „Chcę, żebyś zagwarantował bezpieczeństwo mojej matki. Jest w szpitalu pod kontrolą rodziny Evansów i martwię się o to, co może się wydarzyć. Jednocześnie potrzebuję, żebyś upewnił się, że nie będą wiedzieć, że jesteś w to zamieszany”.

„Okej” – powiedział Liam, lekko kiwając głową. „Ale powiedz mi, czy nie wolałbyś, żebym wkroczył i sprawił, że rodzina Evansów zniknie?”

Gdyby powiedziała, że tego nie chciała, byłoby to kłamstwem.

Emily wiedziała, że wystarczy jedno słowo Liama, a rodzina Evansów rozpadnie się bez walki.

Ale w głębi duszy rozumiała, że nic na tym świecie nie jest darmowe.

Zawarcie umowy z Liamem i zostanie jego narzeczoną przeważyło szalę na jej korzyść.

Gdyby odważyła się poprosić go o zniszczenie rodziny Evansów, kto wiedziałby, jakiej ceny zażądałby w zamian?

Nie był typem mężczyzny, któremu powinna okazywać przysługi bez zastanowienia.

Nie miała zamiaru skakać na wody, po których nie potrafiła się poruszać.

„Nie ma takiej potrzeby. Czy zemsta nie jest o wiele słodsza, kiedy sam się nią zajmujesz?” odpowiedziała, odrzucając go.

Liam parsknął śmiechem, wyraźnie rozbawiony jej lodowatą odpowiedzią.

Obserwowanie kociaka obnażającego swoje małe pazurki na znak sprzeciwu było niekończącą się rozrywką.

Nie naciskał. Zamiast tego, zrzucił płaszcz i zarzucił go na ramiona Emily. „Prześpij się”.

Gdy Emily była owinięta w jego płaszcz, jego ciepło szybko przegnało chłód przylegający do jej ciała.

Nie czuć było potu, jak się spodziewała; zamiast tego unosił się subtelny, orzeźwiający zapach mięty.

Dopiero w tym momencie Emily zdała sobie sprawę z ciężaru swojego wyczerpania.

Od chwili, gdy wyszła z więzienia, jej nerwy były napięte jak cięciwa łuku.

Kiedy poczuła, że Liam poruszył się obok niej, instynktownie ciaśniej otuliła się płaszczem, zwinęła się na sofie i zapadła w nieplanowany sen.

Pół godziny później Liam pojawił się ponownie, trzymając w ramionach śpiącą Emily.

Widok mężczyzny wynoszącego ją na zewnątrz ponownie oszołomił mężczyzn czekających na zewnątrz.

Nie mogli powstrzymać się od zastanawiania się, czy Liam nie wpadł pod jakiś czar.

Jednak żaden z nich nie odważył się wypowiedzieć swoich myśli. Zamiast tego po prostu podążali za nim w ostrożnej ciszy.

Grupa udała się z powrotem do starego domu w mieście, w którym urodził się Liam. O tym fakcie wiedzieli tylko nieliczni.

Olivia Byrd, kiedyś niania Liama, a obecnie jego wierna służąca, przez lata była niezachwianą opiekunką domu.

W chwili, gdy zobaczyła Liama wchodzącego z Emily, jej zaskoczenie ustąpiło miejsca niepohamowanej radości.

Jej oczy rozszerzyły się jeszcze szerzej, gdy zobaczyła, jak Liam delikatnie zdejmuje Emily buty, poprawia poduszkę i ostrożnie kładzie ją na łóżku — wszystko to, nie prosząc nikogo o pomoc.

W tym momencie Olivia nie mogła już dłużej powstrzymywać swojego podniecenia. „Panie Watson, czy mogę zapytać, kim jest ta młoda dama?”

Liam rzucił jej ukradkowe spojrzenie, a na jego twarzy pojawił się słaby ślad rozbawienia. „Ona może być przyszłą panią Watson”.