Rozdział 4. Decydujące działanie

Pocałunek nadszedł niespodziewanie.

Emily była zaskoczona i nie zdążyła zareagować.

Podwładni Liama stali jak sparaliżowani, z szeroko otwartymi oczami pełnymi niedowierzania.

Wszyscy pracowali dla niego od lat i nigdy nie widzieli go tak blisko kobiety.

Liam zawsze był typem człowieka, który trzymał się z daleka od kobiet. W przeszłości kobiety, które do niego podchodziły, albo kończyły jako pokarm dla ryb, albo były wysyłane do ciężkiej pracy w kopalniach na jego rozkaz.

Jaki czar rzuciła ta kobieta?

Jak to się stało, że udało jej się sprawić, że Liam porzucił wszystkie swoje dotychczasowe zasady, i to już podczas ich pierwszego spotkania?

Podczas gdy tłum pozostawał oszołomiony i zdezorientowany, myśli Emily wirowały w chaosie, uniemożliwiając jej logiczne myślenie.

Pocałunek Liama był powalający, niczym burza, która uderzyła w nią, pozbawiając ją tchu i pozostawiając oszołomioną.

Znalazła się uwięziona w jego ramionach, trzymana tak mocno, że czuła się jak kwiat złapany w gwałtownej burzy. A jednak była wszystkim, tylko nie krucha.

Gdy szok minął, w jej wnętrzu narastała fala gniewu.

Przez lata znosiła upokorzenia, jej upadek z łaski pogrążał ją w najciemniejszych głębinach. Ale poddanie się nigdy nie było opcją; zawsze planowała zemstę.

Zupełnie naturalne było, że nie ustąpiła.

Bez wahania objęła go za szyję i odwzajemniła pocałunek z równą namiętnością.

Cóż złego może wyrządzić pocałunek?

A mężczyzna był zarówno porażająco przystojny, jak i wysoko postawiony. Nie poniosłaby żadnych strat.

Umiejętnie broniła się językiem, nie pozwalając mu całkowicie nad sobą zapanować.

Zamiast się wycofać, stawiła czoła jego intensywności ataku i objęła prowadzenie.

To, co zaczęło się jako jednostronny pocałunek, szybko przerodziło się w zaciekłą wymianę zdań, w której oboje rywalizowali o kontrolę, odpychając się i ciągnąc w zaciekłej walce o dominację.

Pocałunek był gwałtowny i pochłaniający, każda sekunda stawała się coraz bardziej namiętna od poprzedniej, aż oboje zaczęli łapczywie łapać powietrze.

Gdy w końcu się od siebie odsunęli, ich usta były opuchnięte i poplamione krwią, co świadczyło o intensywności chwili.

Liam puścił Emily, jego dłoń musnęła kącik ust, gdzie jej zęby zostawiły ślad.

Jego spojrzenie było intensywne, wpatrywał się w nią z głębią, która zdawała się przebijać ją na wylot.

Emily patrzyła mu prosto w oczy, nie drgnęła ani nie okazała najmniejszego dyskomfortu.

Jej nieustraszona postawa zyskała jej szacunek obserwatorów.

Teraz było jasne, dlaczego Liam był nią zauroczony.

Była odważna i miała odwagę, której nie można było zignorować.

Miała czelność ugryźć Liama w usta, nie bojąc się konsekwencji.

Liam nadal patrzył na Emily, czując w sobie narastającą satysfakcję.

Pieczenie w ustach boleśnie przypomniało mu o tym, co się przed chwilą wydarzyło.

Kobieta stojąca przed nim, z twarzą tak oszałamiającą jak twarz anioła, nie była delikatnym kwiatem. Była cierniową różą, a każdy, kto byłby na tyle głupi, by ją niedoceniać, niewątpliwie zapłaciłby za to cenę.

Ale właśnie to czyniło ją tak urzekającą – to niebezpieczeństwo kryjące się pod jej pięknem przyciągało go.

„Panie Watsonie, czy wszystko jest w porządku?” – zapytała Emily, przerywając ciszę.

„Tak, chodźmy” odpowiedział Liam z uśmiechem. „Teraz zajmijmy się twoim małym problemem”.

Pół godziny później zaprowadził Emily do najwspanialszego apartamentu hotelowego w mieście.

„Szefie”.

W chwili, gdy weszli, mężczyźni w garniturach ustawili się w szyku, witając Liama z szacunkiem, który niósł ze sobą niezaprzeczalną nutę zastraszenia.

Każdy z nich był groźnym i wysoko wykwalifikowanym egzekutorem. Mimo to wszyscy traktowali Liama z najwyższym szacunkiem.

Liam skinął głową, usiadł i gestem zaprosił Emily do zajęcia miejsca obok niego na sofie.

Otoczona ciekawymi, badawczymi i obojętnymi oczami, Emily siedziała obok niego spokojnie.

Biorąc pod uwagę, że i tak znajdowała się w tak niepewnej sytuacji, wahanie było niepotrzebne.

Jej spokój rozbawił Liama i w jego oczach pojawił się błysk humoru.

„Rhett, przyprowadź go” – polecił.

Jego głos brzmiał spokojnie, a jego szlachetna postawa sprawiała, że wszyscy inni wydawali się przy nim nieistotni.

Chwilę później mężczyzna w okularach i o łagodnym usposobieniu machnął ręką i ktoś wciągnął duży worek.

Gdy odwiązano worek i go otwarto, jego wnętrze okryło zaniedbanego mężczyznę, mocno związanego linami.

Jego siwe włosy były skołtunione, a potargane ubranie umazane ziemią i poznaczone śladami stóp – dowody brutalnego pobicia.

Oczy Emily rozszerzyły się ze zdumienia, gdy zobaczyła ten widok.

Mężczyzna przed nią nie był nikim innym, jak Danielem, niesławnym bossem półświatka miasta.

Przez trzy dekady rodzina Russellów rządziła miastem, dominując w barach i klubach nocnych, a jednocześnie prowadząc międzynarodowy handel bronią. Nawet potężna rodzina Evansów musiała ostrożnie się z nimi obchodzić.

Emily założyła, że plan Liama zakładał negocjacje z Danielem.

Biorąc pod uwagę ogromny wpływ Liama, sądziła, że Daniel będzie zmuszony go szanować.

Nie przewidziała jednak, że Liam go porwie.

To uświadomiło mu jedną rzecz: rodzina Russellów nie miała dla Liama żadnego znaczenia.

W chwili, gdy Daniel został rzucony na podłogę, nie tracił czasu, rzucając salwę przekleństw. „Kim ty jesteś, że mnie tu wciągasz? Puść mnie natychmiast, albo moi ludzie cię znajdą i rozszarpią!”

Gdy tylko skończył swój wybuch, Liam rozkazał: „Okaleczcie go”.

Na jego rozkaz mężczyzna w okularach wyciągnął pistolet z tłumikiem i strzelił w kończyny Daniela.

Cztery stłumione strzały, które umiejętnie przecinają ścięgna w kończynach Daniela.

W mgnieniu oka stał się bezbronnym kaleką.

Nasze reklamy mają na celu zapewnienie lepszego wsparcia autorom.