Rozdział 2 Liam Watson

Tej nocy samochód sunął przez opustoszałe ulice, a jego reflektory przecinały atramentową ciemność nocy.

Huk!

Strzał przerwał ciszę, ogłuszający i złowrogo bliski.

Szkło rozprysło się na siedzeniach, gdy szyba samochodu eksplodowała, a jego odłamki zalśniły w słabym świetle ulicznych latarni.

Rozpętało się piekło. Przerażone kremy rozbrzmiewały na ulicy, gdy nieliczne pozostałe sklepy pospiesznie opuszczały okiennice.

Kierowca, blady i drżący, skręcił w panice. Samochód wpadł w poślizg, opony zapiszczały, zanim uderzył w krawężnik. Osunął się do przodu, nieprzytomny.

Obok niego Emily mrugnęła, zdezorientowana uderzeniem.

Przyciskając dłoń do pulsującej głowy, próbowała zrozumieć, co się stało. Przez pęknięte okno dostrzegła migoczące pomarańczowe płomienie w niewielkiej odległości.

"O nie!"

Wpadła prosto w śmiertelny ogień strzelaniny.

Prawdopodobnie była to wojna terytorialna, która przybrała paskudny obrót między dwoma walczącymi gangami.

Emily odzyskała równowagę, otworzyła drzwi i przykucnęła, powoli zbliżając się do pobocza drogi.

Ale zanim mogła ruszyć dalej, z ciemności wyłoniła się postać. Wysoka i potężnie zbudowana, poruszała się szybko.

Mimo że maska zasłaniała większość jego rysów, nadal mogła dostrzec jego przenikliwe spojrzenie i dumny zarys nosa.

Ciemna plama rozprzestrzeniła się na jego boku, przesiąkając przez ubranie – krew.

Z trudem podszedł do niej, ciężko oddychając, i osunął się u jej stóp.

Właśnie wtedy z cienia wyskoczyła kolejna grupa krzepkich mężczyzn, każdy uzbrojony po zęby. Ich twarze były wyryte w okrutnej determinacji, każdy miał tatuaż na dłoni.

„Doskonale! Leży. Teraz go wykończ!”

Przywódca, łysy i warczący, podniósł broń i skierował ją w stronę leżącego mężczyzny. Wtedy jego wzrok padł na Emily.

Była ubrana od stóp do głów, ponieważ miała być prezentem dla mężczyzny tego wieczoru.

Obcisła czerwona sukienka opinała jej idealną figurę, podkreślając jej krągłości i uzupełniając porcelanową skórę. Jej lśniące włosy spływały kaskadami na ramiona, oprawiając delikatną, lalkowatą twarz z szerokimi, niewinnymi oczami.

Krótko mówiąc, wyglądała jak wizja ze snu – albo jak ucieleśniona męska pokusa.

Uśmiech łysego mężczyzny stał się szerszy, a w jego oczach zabłysło lubieżne pragnienie.

Nigdy wcześniej nie widział tak pięknej kobiety i nie zamierzał zmarnować takiej okazji.

„Podczas gdy ty będziesz go wykańczać, ja poczęstuję się tym cudeńkiem.”

Rzucił się, odpychając Emily z powrotem na rozbite okno, przyciskając do niej swój ciężar.

„Nie, proszę!” błagała, jej głos drżał, gdy próbowała się odsunąć. „Proszę, nie rób mi krzywdy”.

„Dlaczego miałbym skrzywdzić taką piękność jak ty?” – zadrwił, mocno ściskając jej ramię palcami, gdy pochylił się bliżej, a jego gorący oddech był na jej skórze. Jego ludzie drwili za nim, popędzając go, ciesząc się widowiskiem.

Ale ręka Emily poruszyła się, niemal niezauważalnie, sięgając do torebki. Jednym szybkim, desperackim ruchem, jej palce zamknęły się wokół długopisu i wbiła go w jego szyję z gwałtownym pchnięciem.

Oczy łysego mężczyzny rozszerzyły się ze zdumienia, gdy z rany trysnęła krew, a jego uścisk zaczął słabnąć.

Zniknął wyraz twarzy damy w opałach; jej oczy, które jeszcze sekundę wcześniej były pełne strachu, teraz błyszczały zimnym światłem.

To, co kiedyś było delikatną, anielską pięknością, przeobraziło się w krwawą różę, ciemną i niebezpieczną.

"Suko, sama się o to prosiłaś!"

Poplecznicy zamarli na ułamek sekundy, po czym ogarnęła ich wściekłość i rzucili się na Emily z morderczymi zamiarami.

Jej głos przebijał się przez chaos, ostry i władczy.

„Nie ruszaj się, bo wyciągnę długopis! Wykrwawi się na miejscu!”

Mężczyźni nagle zatrzymali się w miejscu. Nikt nie odważył się poruszyć choćby jednym mięśniem.

W tym momencie mężczyzna, który leżał nieruchomo, nagle ożył, chwycił pistolet w dłoń i zaczął strzelać w oszołomionych bandytów.

Poruszał się z taką zwinnością, że było jasne, iż jego uraz był tylko podstępem.

Nawet łysy mężczyzna, którego Emily trzymała jako zakładnika, padł zlany krwią, ponieważ kula w okamgnieniu roztrzaskała mu czaszkę.

Emily obróciła głowę w samą porę, unikając rozprysku krwi. Ale jej ubrania i nogi nie miały tyle szczęścia; były poplamione krwią, lepkie i ciepłe.

"Ugh!"

Uderzył ją mdły, metaliczny zapach, a jej żołądek zaczął się mdlić.

Nie mogła powstrzymać odruchu wymiotnego, kolana się pod nią ugięły, gdy upadła na bok.

Ale zanim uderzyła o ziemię, czyjeś ramię owinęło ją wokół talii, podnosząc ją do pionu. Mężczyzna trzymał ją mocno, a jego oczy tańczyły z rozbawieniem.

„Zadziorna mała istoto, czyż nie byłaś taka zajebista przed chwilą? Co się stało?”

Emily cofnęła się i odepchnęła go, krzywiąc twarz w grymasie sprzeciwu.

"Puść mnie!"

Zanim zdążyła powiedzieć choć jedno słowo, z cienia wyłonili się nagle ubrani na czarno mężczyźni o twardych twarzach i zimnych oczach.

Nawet na okolicznych dachach widać było sylwetki tych mężczyzn, kontrolujących wszystkie punkty snajperskie .

Każdy z mężczyzn poruszał się z tak zabójczą precyzją, że Emily na pierwszy rzut oka mogła stwierdzić, że wszyscy byli doświadczonymi zabójcami.

Z wprawą i wyczuciem posługiwali się karabinami maszynowymi i wyrzutniami rakiet, jakby były to przedmioty codziennego użytku.

Krótko mówiąc, wyglądali jak elitarna, zaprawiona w bojach, śmiercionośna jednostka uderzeniowa.

Niespodziewanie, jeden po drugim, wszyscy zaczęli padać na kolana, jakby kłaniali się przed królem.

Tysiące z nich skłoniło się unisono.

„Czekam na twoje rozkazy, panie Watson” – oznajmił z szacunkiem przywódca. Emily zaparło dech w piersiach. „Czy ty jesteś Liam Watson?”

Nasze reklamy mają na celu zapewnienie lepszego wsparcia autorom.