Rozdział 449 Po co ten pośpiech?

Cabot jęczał przez telefon: „Cholera, szefie, byli dla mnie tacy okrutni. Powinieneś był zobaczyć ich miny, kiedy dowiedzieli się, że cię nie ma. Traktowali mnie jak zwykłego asystenta i ciągle rzucali mi zimne spojrzenia”.

Przyjemny kobiecy głos odpowiedział z drugiej strony: „Nie martw się, Cabot. Wyślę im wielką niespodziankę w twoim imieniu”.

Chichocząc, Cabot przewrócił się na łóżku, podniesiony na duchu. „Szefie, tak bardzo za tobą tęsknię. Minął już ponad rok. Może mógłbym cię odwiedzić? Słyszałem, że teraz mieszkasz w ogromnej posiadłości...”