Rozdział 7

„Tato, ty też prowadzisz firmę. Czy widziałeś kiedyś nowego stażystę z wypasionym samochodem wartym miliony? Liam miał ogromny projekt, ale jeździł tylko swoim Mercedesem-Benzem. Po co jej samochód, który kosztuje ponad milion dolarów?”

To Porsche Cayenne kosztowało prawie milion dolarów w przeliczeniu na walutę Hustuabourg.

George wydawał się zirytowany. „Każda firma ma swój własny styl, synu. Po prostu tego nie rozumiesz. Zostałeś rozpieszczony przez rodzinę Kane”.

„Rozpieszczana przez rodzinę Kane?” Lucy lekko zmarszczyła brwi. „To nie było to, co powiedziałeś, kiedy namawiałeś mnie, żebym zrezygnowała z kariery dla mojego małżeństwa. Poza tym, rodzina Kane tego nie robi”.

ZADATKI!

George trzasnął stołem, coraz bardziej wściekły. „Czy naprawdę musimy poruszać kwestię przeszłości? Po prostu pożyczamy samochód”.

Charlotte szybko próbowała go uspokoić. „Tato, proszę, nie denerwuj się. Wiesz, że masz wysokie ciśnienie. To moja wina. Nie powinnam była o tym wspominać. Jeśli Lucy nie chce pożyczyć mi samochodu, to w porządku. Nie bądź na nią zły”.

Im bardziej Charlotte próbowała przekonać George'a, tym bardziej denerwowała go Lucy. „Spójrz na Charlotte. Jest młodsza od ciebie, a jednak bardziej rozsądna!”

Posiłek zakończył się kwaśną nutą, pozostawiając wszystkich niezadowolonych.

Gdy Lucy szykowała się do wyjścia, Charlotte podała jej dwa pudełka białych trufli i zapytała: „Lucy, Liam nie przyjechał z innego powodu niż praca, prawda?”

Lucy spojrzała na nią. „Co próbujesz powiedzieć?”

Charlotte uśmiechnęła się i powiedziała: „Samochód nigdy nie należy do jednego właściciela. To samo dotyczy mężczyzn”. Następnie odwróciła się i odeszła.

Wróciwszy do mieszkania, Samantha trzymała w rękach dwa pudełka z prezentami.

„To musi być pięć lub sześć funtów trufli. Twój tata naprawdę wkłada wiele wysiłku, żeby zadowolić rodzinę Kane. Nie mówiłaś mu, że twoja teściowa nawet nie zauważa prezentów, które wysyła?” – zapytała Lucy.

Lucy westchnęła. „Myślisz, że powiedzenie mu coś zmieni?”

Większość kanałów telewizyjnych emitowała dramaty z udziałem Emily. Lucy nie mogła znaleźć programu, którego chciała, więc wyłączyła telewizor.

„Prawdopodobnie pomyśli, że nie spodobały im się jego prezenty. Ale nie martw się, zawsze wysyła lepsze następnym razem”.

Ciekawa Lucy zapytała: „Co planujesz zrobić z tymi prezentami?”

Lucy też nie wiedziała.

Martwiło ją, że George nie do końca jej ufał. Wysyłał ludziom prezenty, ale zamiast wręczać je bezpośrednio jej, prosił Liama, żeby sprawdził, czy je otrzymali. Dlaczego po prostu nie pozwolił Liamowi wysłać prezentów? - zastanawiała się.

Przypominając sobie niedawną kłótnię z Liamem, poczuła ukłucie żalu. „Powinienem był się trochę powstrzymać. A co jeśli Liam będzie chował urazę i nie będzie mnie krył? Nie powinienem był posuwać się tak daleko, pomyślał.

Po chwili namysłu zdecydowała się zadzwonić do Liama.

Po kilku sygnałach ktoś odebrał, ale natychmiast się rozłączył, nie mówiąc ani słowa.

Pomyślała, że to może pomyłka, więc spróbowała zadzwonić ponownie, ale wydarzyło się to samo – połączenie zostało rozłączone zaraz po nawiązaniu połączenia.

Po kilku próbach Lucy w końcu zdała sobie sprawę, że Liam celowo jej unika.

„Ten palant! On jest taki mściwy!” – przeklęła w duchu.

Ale Lucy nie zamierzała tak łatwo się poddać. Radzenie sobie z matką Liama, Eleną Crosby, nie było czymś, co by jej odpowiadało. Zamiast tego postanowiła wysłać Liamowi wiadomość tekstową.

Wysłała Liamowi wiadomość tekstową: [Jesteś tam, panie Kane?]

Dwie minuty później Liam wysłał lodowatą odpowiedź złożoną z jednego słowa: Nie.]

Lucy zignorowała jego odpowiedź i wysłała kolejną wiadomość: [Mój ojciec dał mi dwa pudełka białych trufli. Wyślę je jutro do twojego biura. Przekaż je ode mnie twojej matce.]

Liam szybko odpowiedział na jej wiadomość. Nadal była to odpowiedź jednowyrazowa: Nie.]

Lucy cierpliwie z nim negocjowała: [Podzielimy aktywa 60-40. Ty dostaniesz 60, a ja 40.]

Liam po raz kolejny odpowiedział jej jednym słowem: [Hah.]

Lucy zacisnęła zęby i zrobiła swoje najdalsze ustępstwo: [Czy 30-70 wystarczy? 70 dla ciebie i 30 dla mnie. Nie mogę zejść niżej!]

Tym razem Liam nie odpowiadał przez długi czas. Właśnie, gdy Lucy rozważała 20-80, zadzwonił telefon. To był Liam.

Podniosła telefon i odebrała.

Usłyszał łagodny głos Liama. „Towarzysz mi jutro na przyjęciu powitalnym Victorii”.

"Nie. Ja-"

Liam kontynuował, zanim Lucy zdążyła dokończyć zdanie: „Pomogę ci”.

Lucy zawahała się przez chwilę, po czym odpowiedziała łagodnie: „Okej”.

Po tym zapadła cisza po obu stronach linii.

Siedząc tam, Lucy czuła mieszankę emocji podczas rozmowy z Liamem. To był pierwszy raz, kiedy rozmawiali tak spokojnie odkąd się wyprowadziła. Ale teraz coś było inaczej i nie była do tego przyzwyczajona.

Szczerze mówiąc, Liam nie był okropnym mężem. Był przystojny i kompetentny w pracy. Pomimo tego, że czasami był zimny i rzucał ostre uwagi, nie miał żadnych poważnych złych nawyków. Dobrze zaspokajał również jej potrzeby, mimo że pochodzili z zupełnie innych środowisk rodzinnych. Jedynym prawdziwym problemem było to, że wcale jej nie kochał; nadal miał uczucia do swojej byłej dziewczyny.

Myśląc o swojej sytuacji, zaczęła się zastanawiać, czy rozwód był naprawdę konieczny.

Zanim Lucy zdążyła cokolwiek powiedzieć, ich rozmowę przerwał znajomy kobiecy głos dochodzący z drugiego końca linii.

„Kto dzwoni, Liam?”

Lucy była zaskoczona. W odpowiedzi zaśmiała się szyderczo i powiedziała: „Do zobaczenia jutro”.

Po czym się rozłączyła.

Myśli wirowały w jej głowie. „Dlaczego muszę wybierać między złymi i gorszymi partnerami? Jego uczucia do byłej wystarczają, by zniszczyć nasze małżeństwo”.