Rozdział 67 67

Szczęki Cullena zamknęły się na gardle Rafe'a. Usłyszał obrzydliwy chrup i szarpnął głową do tyłu, rozrywając gardło Rafe'a od swojej szyi. Cullen odpadł od ciała Rafe'a, wypluwając krwawą masę mięsa. Cullen siedział tam przez chwilę, ciężko oddychając, zanim odzyskał przytomność i rozejrzał się za Aislinn. Pozwolił swojemu wilkowi się cofnąć i przyjął ludzką postać, czując, jak część napięcia ustępuje.

Dookoła nich odgłosy bitwy dobiegały końca. Arnauk i Tairneach powoli zbierali się wokół kamiennego kręgu, aby otrzymać rozkazy. Stali niespokojnie razem. Ziemia była usiana ciałami. Zapach krwi był tak gęsty, że lykanie nie mogli wyczuć różnicy między sobą. Partnerzy wyczuwający stratę przeszukiwali tłum w poszukiwaniu siebie nawzajem w strachu, wołając w myślach o swoją brakującą połowę. Rosnąca grupa wilkołaków-kotów była gromadzona razem, aby się nimi zająć, gdy Jenna i Cullen byli w stanie wspólnie zająć się problemem.

Jenna pojawiła się i stanęła nad zmasakrowanym ciałem Rafe'a. Jej ciało najwyraźniej nietknięte pośród bitwy. Kopnęła martwego wilkołaka-niedźwiedzia-lwa jedną nogą, jakby chciała się upewnić, że nie wróci. Potem spojrzała na Cullena z ulgą, która sprawiła, że Cullen zaczął się zastanawiać, czy źle ją ocenił. Ale ta chwila była ulotna. Uśmiechnęła się do niego ze słabym złem, jakby wymagało to od niej zbyt wiele wysiłku w tej chwili i zaczęła bawić się pierścieniem na łańcuszku na szyi. Cullen rozpoznał duży rubinowy sygnet, który był na dłoni Brennusa Tairneacha przez cały czas, kiedy Cullen go znał. Dwaj alfowie wymienili spojrzenia i bez słowa zgodzili się, że ich walka będzie kontynuowana w późniejszym terminie.