Rozdział 1 1

W miarę jak noc zapadała, dym w powietrzu stawał się coraz gęstszy.

Od czasu, gdy miesiąc temu Aislinn zaczęła pracę jako barmanka w zatłoczonym barze, pracowała wzdłuż kolejki klientów, realizując zamówienia na drinki. Podjęła tę pracę, gdy tylko przyjechała do miasta, a jej obrzydliwy szef Derrick był więcej niż szczęśliwy, że ją zatrudnił.

Niedawno stracił barmana, a Aislinn wyglądała ponadprzeciętnie, choć jej zdaniem tak nie było.

Kiedy Aislinn aplikowała na to stanowisko, nawet nie zapytał, czy potrafi mieszać drinki. Pomyślał, że mógłby jej tego nauczyć.

Nie była supermodelką, ale była atrakcyjna w dziwny sposób i była lepsza niż to nic, co on miał.

Derrick był na końcu baru i rozmawiał z kilkoma stałymi klientami. Aislinn nauczyła się stosunkowo szybko zachowywać dystans między sobą a Derrickiem.

Derrick był osłem.

Ciągle ją chwytał i rzucał lubieżne komentarze.

W tym miejscu najlepszym miejscem było miejsce za barem, gdzie jedyną osobą, która mogła cię złapać, był Derrick.

Gdziekolwiek indziej, byłeś uczciwym celem dla wszystkich palantów, którzy przychodzili do tego miejsca.

On nawet ją raz zaatakował. Ale ona go uderzyła i uciekła.

Pozostali ludzie, z którymi pracowała, byli w większości mili. Kelly była naprawdę jedyną suką, a to dlatego, że Aislinn dostała pracę, której chciała Kelly.

Kelly uznała, że była tam dłużej, poświęciła swój czas i zasłużyła na pracę barmanki. Kiedy Derrick dał ją Aislinn, uczynił z Kelly jej wiecznego wroga.

Aislinn nienawidziła tego miejsca.

Ale potrzebowała tej pracy.

Potrzebowała pieniędzy.

Gdy Aislinn przechodziła od jednej osoby do drugiej wzdłuż baru, podeszła do nowego faceta, który usiadł przy barze przy ścianie. Był imponujący.

Jego podejście spowodowało, że większość klientów zrobiła mu wystarczająco dużo miejsca, przez co po tej stronie baru zrobiło się nienaturalnie dużo miejsca.

Aislinn była w pełni zadowolona, że miała chwilę wytchnienia w liczbie osób, z którymi musiała się zmierzyć. Mężczyzna był dość duży, nawet siedząc na stołku.

Miał czarne włosy i brązowo-czarne oczy i był opalony. Wyglądał na mocno umięśnionego nawet pod czarnym skórzanym płaszczem, który miał na sobie. Ale najdziwniejszą rzeczą był jego ponadczasowy wygląd.

Na pierwszy rzut oka mogła powiedzieć, że ma późne dwudziestki/wczesną trzydziestkę. Ale na drugi rzut oka wyglądał prawie na sto lat.

Nie wiadomo, czy było to dla niego normalne, czy też po prostu wyglądał, jakby przeżył najgorszy dzień w swoim życiu.

„Co podać?” Facet spojrzał na nią, jakby dopiero teraz zdał sobie sprawę, że jest w barze. Aislinn czekała i kiedy nie odpowiedział, zapytała ponownie. „Co podać?”

Cullen przyglądał się uważnie dziewczynie, która do niego mówiła.

Miała dziwny zapach. Trudno było go rozróżnić między stęchłym zapachem baru, dymem z otaczających go ludzi wsiąkającym we wszystko i okropnymi perfumami, w których najwyraźniej się kąpała.

Ale było w tym coś, co przykuło jego uwagę. Była atrakcyjna, ale w żaden sposób nie wyróżniała się. Miała brązowe włosy, niebieskie oczy, bladą cerę i średnią budowę ciała. Nie była w jego typie. Pewnie bym ją złamał, pomyślał i uśmiechnął się do siebie. Poza tym nie była tym, po co tu przyszedł. Ostatnią rzeczą, jakiej chciał tej nocy, była kobieta. Bez względu na to, jak intrygujący był jej zapach.

„Jeśli nie jesteś gotowy złożyć zamówienia, mogę wrócić za chwilę” – zaproponowała Aislinn, widząc jego milczenie i zirytowany, zdezorientowany wyraz twarzy, gdy na nią patrzył.

"Księga Guinnessa".

Aislinn skinęła głową, nalała piwa i postawiła je przed nim. Nie zdążyła już obsłużyć kolejnej osoby, ale on już pchał w jej stronę szklankę. Dała mu kolejną. A potem jeszcze jedną. Na początku była zaniepokojona.

Nie wyglądał zbyt przyjaźnie, a dodanie pijany do niezbyt przyjazny zwykle nie kończyło się dobrze. Ale trzymał się na uboczu, płacił za każdą szklankę, gdy wskazywał, że potrzebuje dolewki, i nie robił nic, co mogłoby przeszkadzać jej lub komukolwiek innemu. Po prostu wpatrywał się w swoją szklankę i pił.

Coś w nim, czego nie potrafiła dokładnie określić, trzymało wszystkich innych z daleka.

Aislinn naprawdę nie była pewna, co ciągle przyciągało jej uwagę do niego.

Jego zapach ją niepokoił. Od kiedy uciekła z ostatniej pracy, miała wyostrzony zmysł węchu.

Ale po wszystkim, co przeszła do tego momentu, trzymała się na uboczu, a to oznaczało, że mówiła każdemu, że może powiedzieć, z kim rozmawia, nawet z zamkniętymi oczami. Zapachy zawsze bardzo łatwo ją atakowały.

Kiedy wyruszyła w wielki świat, zaczęła używać perfum, żeby zamaskować otaczające ją zapachy.

Ale dziś wieczorem jego zapach przebijał się przez jej obronę. Pachniał obrzydliwie lub martwo.

Przynajmniej tak mogła to opisać. Nie wiedziała, co mogło powodować ten zapach.

Ale za każdym razem, gdy powietrze się poruszało, niemal się wzdrygała z powodu okropnego smrodu, który zagłuszał nawet zapach zjełczałego piwa w tym miejscu.

Boże, dlaczego uznałam, że praca barmana to dobry pomysł? - pomyślała.

Cullen nadal siedział tam i pił, ponieważ lokal szykował się do zamknięcia.

Dziewczyna, która obsługiwała go przez cały wieczór, podeszła do niego, gdy sprzątała bar. „Hej, kolego, chcesz, żebym wezwał ci taksówkę czy coś?”

„Cullen” – powiedział, zanim zdał sobie sprawę, że to powiedział.

„Co?” Aislinn przerwała to, co robiła i zaczęła sięgać po telefon. „Czy jest ktoś, do kogo mogę zadzwonić?” powtórzyła.

„Nazywam się. Cullen. Nie „kumpel”. I nie, nie potrzebuję podwózki. Pójdę pieszo”. Zaczął wstawać, ale zdał sobie sprawę, że wypił więcej, niż początkowo myślał. Minęło sporo czasu, odkąd udało mi się upić, pomyślał z odrobiną rozbawienia.

Właśnie dlatego tu przyszedłem, prawda? Ponownie usiadł na stołku barowym.

Aislinn westchnęła i spojrzała na jedną z innych dziewczyn. „Okej, Cullen” – powiedziała niepewnie. „Słuchaj, zaraz zamykamy, a ty jesteś zbyt pijana, żeby gdziekolwiek iść. Musisz mieć gdzieś przyjaciółkę, która po ciebie przyjdzie”.

Spojrzał na nią i uśmiechnął się z nutą rozbawienia. „Tak” – odpowiedział – „cała paczka”.